De eerste 10-daagse verdiepingscursus

Zie, ik ben mens geworden. Als jij weigert God met mij te worden dan, doe je me onrecht.

Uit de film “Into Great Silence”

Eerder heb ik een verhaal geschreven over mijn ervaringen tijdens het 21-dagen proces in India waarin je van Bhagavan en Amma het vermogen krijgt om de energie van Eenheidsdiksha door te geven. Dit verhaal is te vinden onder het kopje “Een spirituele verhuizing”. In juli 2006 ben ik terug gegaan naar de plaats waarin zoveel mooie ervaringen plaats vonden, om de verdiepingscursus voor dikshagevers te gaan doen. Verschillende mensen hebben mij gevraagd om voor de website een nieuw stukje te schrijven met mijn verhaal over deze periode die tien dagen duurde.

Na aankomst in de ashram op zondag 16 juli werden een groot aantal zakelijke dingen afgewerkt, zoals bed opmaken, kast inruimen, administratieve rompslomp afhandelen en pas de volgende dag begon de eigenlijke cursus, of beter gezegd het proces waar je doorheen gaat. Om half acht in de morgen begon de dag met een lezing door Krishnaraj, onze dasa (gids), over de vier basale behoeften van de mens namelijk; Kama (plezier en genot), Artha (Het vermogen om materiele zaken tot stand te brengen), Dharma (het beoefenen van deugden) en Moksha (bevrijding van de drie lagere behoeften en het ervaren van je Goddelijke aard). Ieder mens moet al deze fasen van het leven doorlopen om bevrijding te ervaren. Moksha is niet iets dat zich uitsluitend beperkt tot het individu, maar ieder mens op deze aarde moet en zal deze bevrijding tussen 2009 en 2012 gaan ervaren. Door verlichting aan anderen te geven, wordt jezelf verlicht. Het is als een hand die voedsel brengt naar de mond, waardoor de hand ook zelf gevoed wordt. Na de lezing gingen we in een kring zitten en baden in stilte voor elkaar. We kregen van Krishnaraj allemaal een stip (een Tika) op het voorhoofd, als teken van zegen. Het materiaal dat bij een tika wordt gebruikt bestaat uit een mengsel van as van verschillen kruiden, klei en sandalwood-pasta. Later in de ochtend werd voor ons een homa (ook wel yagya genoemd) gedaan. Het is een twee uur durend vuuroffer, waarin God in veel van zijn verschijningsvormen wordt aangeroepen. Het doel van de homa is om bepaalde natuurwetten in slaap te sussen en andere natuurwetten wakker te maken. Zo kun je natuurwetten die het leven van een mens of land bepalen veranderen waardoor het leven in een meer evolutionaire richting wordt gestuurd. Mijn ervaringen met homa’s worden vooral gekenmerkt door diep transcenderen, dat betekent dat het denkproces tot stilstand komt terwijl je toch gewoon wakker bent. In de middag kregen we afstandsdiksha van 3 dasa’s. De bedoeling was om bij ons het voorhoofdchakra en het kruinchakra te verlevendigen. Ik voelde veel warmte en een lichte pijn in de chakra’s. Daarna kregen we hands-on diksha van drie Cosmic Beings. Cosmic Being zijn mensen die in een diepe toestand van verlichting verkeren. Ze zijn zo verenigd met God, dat ze nauwelijks nog in de gaten hebben dat ze een lichaam bewonen. Daardoor zijn ze bijna niet in staat zelfstandig te lopen, te eten, te drinken enz. Er waren drie stoelen op een rij gezet waarop ze plaats namen. Wij knielden stuk voor stuk voor alle drie terwijl zij ons diksha gaven. Bij mij was de uitwerking spectaculair. Er trok een gigantische energiestroom van mijn voeten naar mijn kruin terwijl mijn lichaam sprong en schudde onder hun handen alsof het weg wilde vliegen. TM-Mensen kennen het Yogisch vliegen en ik had de ervaring te gaan “hoppen” zonder de vliegsidhi toe te passen. Na de diksha bleven we een half uur rusten, waarna we een persoonlijk ontmoeting hadden met een van de dasa’s die vooral vroegen hoe we het maakten.

Op dinsdag begonnen we met een chakrameditatie, waarna we weer afstanddiksha kregen. Net als de vorige dag had ik weer de sensatie van veel warmte en een lichte pijn in mijn kruin- en voorhoofdchakra. Ook kon ik met gesloten ogen veel lichtverschijnselen in mijzelf waarnemen. Om 11.30 arriveerde Anandagiri, een van de eerste leerlingen die verlicht werd op de school waarvan Bhagavan schoolhoofd was. Er werden veel vragen gesteld en beantwoord. Een van de mooiste antwoorden die hij gaf was toen hij God vergeleek met het internet. Net als het internet verbindt God iedereen met iedereen. Het is een technologie die de mensen dichter bij elkaar brengt. Om 16.00 kregen we diksha van een van de meest fascinerende mensen die ik in India heb ontmoet. Een dasa die in een hoge staat van extase verkeerde waarbij hij het portret van Bhagavan knuffelde en kuste. Tussen de uitzinnige lachbuien die hij had, was hij ook nog in staat diksha te geven. Ik had ooit wel gelezen en gehoord dat wanneer mensen hun diepste bron ervaren, dit gepaard gaat met ananda (gelukzaligheid). Hij deed me denken aan de apostelen toen zij pas de Heilige Geest hadden ontvangen en het volk om hen heen dacht dat ze dronken waren. Het was een ontroerend gezicht om iemand zo volkomen zichzelf te zien zijn. Toen ik diksha van hem kreeg plukte hij aan mijn baard en kuste me op mijn voorhoofd. Ik werd omgeven door een deken van liefde en alles schokte en schudde aan mij als de vorige dag toen ik diksha kreeg. Ook ging er een weldadige warmte door mijn hoofd. Daarna volgde een lange rustpauze. In de avond werden we voorbereid op onze ontmoeting met Amma, die de volgende dag zou plaats vinden. We leerden daarbij een bijzondere meditatietechniek.

Woensdag 19 juli om 5.00 uur zijn we met een bus vertrokken naar Neman, een tocht van ongeveer 80 kilometer. Onderweg hebben we in een restaurant ontbeten. Om 11.00 uur was de darshan bij Amma, waarbij ook Russen en Spanjaarden aanwezig waren. Er weden devotionele liederen gezongen, we deden onze meditatietechniek en Amma zegende ons keer op keer. Er werd een gebedsperiode ingelast, waarin we konden bidden voor onze voorouders, om hen te geleiden naar een hogere plaats in de hemel. Veel stress en karma dat ons bindt aan onze voorouders wordt daarmee opgelost. Ook konden we voor ons zelf en de mensen om ons heen zoals familie, vrienden en bekenden gunsten vragen. Het was een emotionele gebeurtenis, waarbij menig traantje stroomde. We hebben in de Ashram van Amma gegeten en waren om 16.30 uur weer op ons oude vertrouwde plekje terug.

Donderdag 20 juli was voor mij een gedenkwaardige dag. Na het doen van een ontspanningsoefening bleef ik alleen in de zaal achter. Ik heb daar drie kwartier in stilte gezeten en voelde een diep mededogen met de gevangenen in de gevangenis van Chennai. Op onze reis naar Amma waren we langs die gevangenis gekomen. Een concentratiekamp met wachttorens op de muren en hoge masten met schijnwerpers in het midden. De tranen stroomden uit mijn ogen en ik begreep wat Boeddha bedoelt met mededogen. Bhagavan leert ons dat er geen vrije wil is en daarom geen schuld. Alles wordt bestuurd door de wetten van de natuur. De daden van een mens kunnen gruwelijk zijn, maar de mens is mooi en volmaakt zoals hij is. In de middag kregen we weer diksha van drie Cosmic Beings. De diksha die we kregen heet de Amma-Bhagavan diksha. Ik had weer dezelfde ervaringen als bij voorgaande gelegenheden. Het lichaam schokte en schudde door de grote hoeveelheid energie die door mij stroomde. Er was weer de ervaring van warmte en er was een gevoel van een bolvormige lege ruimte in mijn hoofd. Na de diksha was er een lichtceremonie waarbij we in stilte onze dankbaarheid konden uiten. Ik stond daar met gesloten ogen en ik zag plotseling Bhagavan voor me staan. Ik voelde dat hij mij omhelsde, waarbij ik duidelijk zijn lichaam tegen mij aangedrukt voelde en zijn armen op mijn rug. Toen deze ervaring verdwenen was, gebeurde hetzelfde met Amma. Ook haar kon ik zien en haar omhelzing was even lijfelijk als die van Bhagavan. Het verbluffende is dat zo’n ervaring vanuit het niets opduikt. Je verwacht niets, je doet niets en toch komt zo’n geschenk uit de hemel naar je toe. Na de bijeenkomst liep een vriend van me, die ook Anton heet, wankelend de meditatieruimte uit, overmand door zijn ervaring. Ik heb hem aan mijn arm naar de slaapzaal meegenomen.

Op vrijdag kregen we van Krishnaraj een mooi verhaal te horen over de illusie van het kleine ik en over de onkenbaarheid van het grote zelf. Zo af en toe verscheen er in een dorp een verlicht meester, die van de dorpelingen eiste dat hij het lekkerste eten kreeg. Wanneer hij dat niet kreeg vervloekte hij de mensen en dan gebeurde er allerlei nare dingen. Op een dag was hij neergestreken aan de andere zijde van de rivier en het water van de rivier stond zo hoog, dat de vrouwen van het dorp hem niet konden bereiken om zijn eten te brengen. In hun wanhoop gingen zij naar Heer Krishna en zeiden, help ons, want wanneer hij zijn eten niet krijgt dan zijn de gevolgen voor ons vreselijk. Heer Krishna zei, ga naar de rivier en zeg dat hij zich moet splitsen omdat Heer Krishna een celibatair leven leidt. De vrouwen begonnen te giechelen omdat zij wisten dat Heer Krishna een rokkenjager was. Ondanks dat deden zij wat hun geadviseerd was. Het water van de rivier splitste zich en de vrouwen bereikten veilig de overkant. Toen zij de andere kant hadden bereikt vloeide het water terug en ze vroegen aan de yogi die zij eten hadden gebracht, hoe ze de rivier weer terug konden oversteken. De yogi zei “Ga naar de rivier en zeg dat ze zich moet splitsen omdat de yogi die jullie eten hebben gebracht een uiterst beminnelijk mens is. In hun verbazing deden de vrouwen wat van hen gevraagd werd. Ze bereikten veilig de overkant en op weg naar het dorp wipten ze bij Heer Krishna langs. Ze vroegen hem; ”Hoe kan dat nu, U leeft helemaal niet celibatair maar U bent een echte rokkenjager en de yogi aan de overkant van de rivier is helemaal niet beminnelijk maar uiterst chagrijnig. Heer Krishna legde uit dat lust en woede eigenschappen zijn van het kleine ik. De waarnemer van dit alles is het Grote Zelf. Bij een verlicht meester is er een scheiding tussen deze twee instanties opgetreden. In de Oepanishaden wordt dit duidelijk gemaakt met een mooie vergelijking. Op een tak van een boom zitten twee vogels, de een is groot (het Zelf) en de andere is klein (het Ik). De kleine vogel is altijd actief en kent geen rust, de grote vogel zit alleen maar in stilte en kijkt toe. In de toestand van verlichting merk je dat de kleine vogel je niet meer overschaduwt en dat je het Zelf bent, de grote vogel, die altijd in rust toekijkt. Om 19.00 uur kregen we weer een speciale diksha waarbij mijn lichaam sterker schokte en schudde dan ooit en waarbij ook mijn ademhaling in alle hevigheid meedeed.

Zaterdag was een dag vol meditatie, met een lezing over God, met een speciale diksha, waarbij bij mij de bekende verschijnselen weer optraden, en de film Brother Bear van Walt Disney werd vertoond. Om 18.00 uur was er een Padukaceremonie. Paduka’s zijn sandalen, meestal van hout of zilver. Zij staan voor de aanwezigheid van God. God, in zijn onbegrensdheid, is een abstractie die in en buiten de schepping aanwezig is. De mens gebruikt graag symbolen om het onkenbare zichtbaar te maken. Paduka’s vervullen die functie. Na de ceremonie was er een periode van gebed, om je dankbaarheid te uiten voor alles dat je in je leven gekregen hebt.

De zondag werd begonnen met een homa, die er voor bestemd was om ons klaar te maken voor de diksha die we die dag zouden ontvangen. Het gebouwtje waarin de homa’s worden gehouden staat in een dorpje dat ongeveer 500 meter van de ashram ligt. Toen we aankwamen werden we hartelijk verwelkomt door kinderen die ons allemaal een hand wilden geven. De plechtigheid begon met het zingen van de Moola Mantra en alle kindertjes van 3 – 4 jaar zongen door de open ramen met ons mee. Nu ik dit opschrijf krijg ik weer de tranen in mijn ogen voor het hemelse moment dat deze kinderen aan onze homa toevoegden. Na de plechtigheid kregen we weer handjes van de kinderen en een van hen vroeg mijn naam. Toen ik zei: “Anton” zei hij: “Oh Anthony”. We kregen, na terugkeer in de ashram, een licht ontbijt en gingen daarna naar het gebouw waar de dames verblijven om daar diksha te krijgen van Samadarshini. Samadarshini is een vrouwelijke dasa die op 13 jarige leeftijd op de school van Bhagavan kwam en daarna spoedig verlicht raakte. Zij is nu hoofd van de vrouwelijke dasa’s en trekt veel door India om de Dikshaboodschap uit te dragen. Ze heeft een prachtig gezicht dat me deed denken aan de mooiste Boeddhabeelden die ik heb gezien. Dezelfde sereniteit straalde er vanaf. Toen Samadarshini binnenkwam kreeg ik sterke pijnsteken in mijn voeten, maar vooral in mijn tenen, alsof er naalden in werden gestoken. Ik ken dat verschijnsel en weet dat kundalini in een verhoogde staat van activiteit is terecht gekomen. Zij ging zitten en wij ook en zij keek ons een voor een aan. Toen ze mij aankeek begon mijn hartchackra sterk te gloeien. Tijdens de diksha zat ik weer te schokken en te springen onder haar handen terwijl er gigantische hoeveelheden energie uit de zijkanten van mijn hoofd pulseerden. Deze energie sprong een meter weg, kwam weer terug naar mijn hoofd, sprong weer weg enz. enz. Ooit heb ik in mijn leven onder een spoorbrug door gekanood die ongeveer 1 meter boven het water lag. Op dat moment passeerde een trein. Een vergelijkbaar geluid hoorde ik mijn lichaam, het daverde en donderde en kundalini was “on the move”. Na de diksha moesten we minimaal een half uur blijven liggen en toen ik daarna terugliep naar ons eigen gebouw en naar de slaapzaal, leek ikzelf wel een Cosmic Being geworden. Al mijn bewegingen waren ongecoördineerd en ik had een vreemd stijf gevoel in mijn benen, waardoor ik bijna niet meer kon lopen. Uiteindelijk heb ik mijn bed bereikt en heb daar 3,5 uur liggen slapen. Om 19.00 uur was er een korte bijeenkomst om onze dankbaarheid aan God te betuigen. Daarna heb ik mijn meditatieprogramma gedaan en ben ik gaan slapen.

De maandag begon met het bespreken van de ervaringen met de Maha(grote)diksha die we op zondag hadden gekregen. Er werd ons verzocht deze ervaringen op te schrijven en in te leveren. Er werd nog eens ingegaan op de functie van avatars. Avatars zijn mensen die met een zeer speciale opdracht naar de aarde gekomen zijn. Heer Krisha, Koning Ram, Heer Boeddha en Jezus van Nazareth zijn de meest bekende Avatars, maar er zijn er veel meer geweest. De functie van de avatar is om de mensheid weer in eenheid met het dharma te brengen. Wanneer je leeft volgens het dharma, dan leef je in harmonie met de wetten van de natuur, of wel in harmonie met de wil van God. Jezus was de avatar van de liefde, maar het vervelende voor hem was dat hij de tijdgeest tegen had. Binnen de kortste tijd was zijn boodschap vergeten en verdraaid en slechts weinigen hebben in de loop der tijden de diepte van zijn boodschap kunnen ervaren. Amma en Bhagavan leven in een tijd waarin het mogelijk is de wereldbevolking collectief verlichting te geven. De communicatie-middelen zijn aanwezig om de boodschap snel te verspreiden en bovendien is het collectieve bewustzijn sterk toegenomen. Volgens Bhagavan moet de omslag tussen 2009 en 2012 plaatsvinden en de Mayakalender geeft 2011 als omslagpunt aan. De functie van de dikshagever is om mee te helpen aan het verlichtingsproces. Het is een vorm van seva (van dienstbaarheid). Er zijn allerlei vormen van seva zoals: het helpen van armen en zieken, het beoefenen van liefdadigheid, het bijstaan van gevangenen enz. De hoogste vorm van seva is om anderen naar verlichting te leiden. Andere vormen van seva produceren goed karma, maar diksha geven leidt naar vreugde en verlichting voor jezelf. Na deze lezing kregen we diksha met paduka’s op ons hoofd. Onmiddellijk begon kundalini weer op de bekende wijze te stromen. Om 16.00 was er een homa voor de verlichting van Nederland. We konden al onze familieleden, vrienden en wie dan ook op afstand diksha geven. Om 21.00 was er een bijeenkomst om voor elkaar te bidden en daarna was het slaaptijd.

Dinsdag hebben we elkaar weer eens diksha gegeven. Je geeft daarbij 4 diksha’s en ontvangt ook 4 diksha’s. Daarna hebben we wat instructies gekregen die betrekking hadden op het organiseren van een dikshabijeenkomst. Ook werden er vele vragen beantwoord. Om 17.00 uur was er een darshan bij Bhagavan. Het is ongeveer een half uur rijden met de bus om de ashram te bereiken waar Bhagavan woont. We hebben een half uur in stilte bij hem gezeten, waarbij hij ons voortdurend diksha gaf. Het is altijd weer een prachtig moment, wanneer je deze vriend vanuit een ver verleden mag ontmoeten. Het is altijd weer zo vertrouwd en liefdevol. Na thuiskomst hebben we wat gegeten en zijn naar bed gegaan.

Woensdag was weer een gedenkwaardige dag. Eerst hebben we elkaar weer diksha gegeven en om 12.00 uur kregen we weer bezoek van een Cosmic Being. Uit de reactie van de dasa’s bleek dat dit niet in het script van de cursus stond en blijkbaar heeft Bhagavan ons een extra cadeau willen geven. Net als zondag pulseerden de energie uit beide zijkanten van mijn hoofd, het donderende geluid was er weer en ik zat weer vrolijk te hoppen en te springen onder de handen van de dasa. Toen ik naar de slaapzaal wilde lopen kostte me dat weer de grootste moeite maar uiteindelijk heb ik mijn bed bereikt waar ik weer uren heb liggen slapen. Laat in de middag hebben we een bezoek aan de tempel gebracht. Prachtige witmarmeren platen worden er aangebracht en men hoopt dat hij in 2007 klaar komt. We hebben er een uur rondgekeken en wat gemediteerd. Wanneer de tempel klaar en bewoond is wordt hij een machtig energiestation dat meehelpt de wereld te verlichten.

Woensdagavond hebben we onze koffers ingepakt en zijn donderdag naar Chennai vertrokken, waar we enkele dagen zijn gebleven om heiligdommen te bezoeken. We hebben o.a. een bezoek gebracht aan de ashram van Ramana Maharishi.

Er zijn wel eens mensen die vragen: “Hoe kun je nu naar India afreizen en met Amma en Bhagavan je spirituele reis vervolgen. Het antwoord wordt voor een groot deel gegeven in het eerste artikel dat ik heb geschreven. De vraag doet me ook altijd aan het Evangelie denken waarin verhaald wordt hoe sommige mensen iets bijzonders herkenden in Jezus en Hem als hun leermeester aanvaardden, terwijl anderen Hem uiteindelijk vermoord hebben. Hem volgen had te maken met het feest van de herkenning, met de openheid van bewustzijn. Het heeft niets te maken met een keuze die je doet maar met een roeping die je volgt. Ik heb de roep van Amma en Bhagavan duidelijk ervaren, zoals je kunt lezen in mijn eerste artikel en andere dikshagevers hebben die roep op hun eigen manier gehoord. Het hele leven wordt trouwens bestuurd door de wetten van de natuur en als jij denkt dat “jij” het bent die de beslissingen neemt, dan adviseer ik je eens een half uurtje in stilte te gaan zitten en je leven aan je voorbij te laten trekken. Laat alle beelden van je leven aan je voorbij gaan en zie hoe vaak het “toeval” een rol heeft gespeeld in de “beslissingen die “jij” zogenaamd nam”. Religieuze mensen weten dat ze rusten in de hand van God (welke naam je Hem ook geeft) en dat het leven zich voor je ontplooit volgens een plan dat jij niet kent en dat daarom “Toeval” wordt genoemd. Pas achteraf kun je de zinvolheid van dit soort “toevalligheden” inzien. Alles dat gebeurt heeft zijn eigen perfecte harmonie en zinvolheid en de kunst van leven is om die harmonie en zinvolheid te koesteren en toe te laten. Jezus sprak tegen sommige mensen:”Kom en volg mij” en ze verlieten huis en haard, hun schepen en bezittingen en gingen met Hem mee. Zij herkenden de oproep om te komen, terwijl veel andere mensen in hun omgeving gevraagd zullen hebben: “waarom doen die lui zo vreemd” Het bijzondere aan Amma en Bhagavan is dat zij in heel veel dingen op Jezus lijken. Zij stralen onvoorwaardelijke liefde uit, accepteren mensen zonder over hen te oordelen. Zij blijven in iedere mens het Goddelijke Zelf zien en benadrukken keer op keer dat er geen schuld bestaat omdat “Vrije Wil” niet bestaat. Het concept “Vrije Wil” berust nergens op en het geloof aan een “Vrije Wil” is een illusie waarin vooral de mensen die in het Westen leven gevangen zitten. Bovendien zijn Amma en Bhagavan, net als Jezus, wonderdoeners. Voor mij was de ontmoeting met hen een terugkeer naar huis en een feest van herkenning,

Anton Blok.