Informatie over diksha.

Verdere informatie over diksha kunt U vinden op http://home.tiscali.nl/antonblok of op http://onenessawakening.nl of U kunt mailen naar: antonblok@tiscali.nl

Mijn ervaringen tijdens het 21-dagenproces in India

Een spirituele verhuizing.

Ergens in april 2005 kreeg ik van de meditatie-organisatie waarvoor ik werkte een brief toegestuurd met de mededeling dat alle leraren met onmiddellijke ingang uit hun functie werden ontheven. Wilde ik als meditatieleraar blijven functioneren, dan moest ik een speciale cursus van drie weken volgen terwijl de spelregels, waarmee je als leraar te maken had, drastisch werden gewijzigd. Aangezien ik niet aan de nieuwe voorwaarden wilde en kon voldoen, was ik op die dag in april mijn hobby kwijt waar ik mij ruim 14 jaar met hart en ziel aan had gewijd. Dat was even schrikken, je wordt op zo’n moment losgemaakt van een vertrouwde spirituele omgeving en gedwongen om eens na te denken over je toekomst. Alle dingen die je in het leven overkomen hebben hun betekenis en dwingen je soms om een volgende stap te maken. Dat overkwam mij op dat moment en Moeder Natuur nam me bij de hand om me daarbij te helpen. Die hulp kwam op een onnavolgbare wijze, want na een week belde een vriend mij op om te vragen of ik met hem naar een diksha-bijeenkomst wilde gaan. Ik had wel eens eerder van diksha’s gehoord, maar omdat er zoveel spirituele stromingen zijn en ik het gevoel had mijn plekje gevonden te hebben, was er de noodzaak niet om eens bij de buurman te gaan kijken. Maar in dit geval, als “ontwortelde”, was het voor mij gemakkelijk om op het verzoek van mijn vriend in te gaan. Op het aangegeven adres waren ongeveer twintig mensen aanwezig, waarvan de meesten al een aantal diksha’s hadden ontvangen. Een diksha is een overdracht van Goddelijke energie. Deze overdracht vindt in de meeste gevallen plaats doordat de dikshagever zijn handen plaatst op het hoofd van degene die de diksha ontvangt. Diksha kan ook worden gegeven doormiddel van oogcontact of door behandeling op afstand en zelfs doormiddel van muziek of andere kunstvormen. Die avond werd het gedaan door middel van handoplegging. De mensen in de groep waarin we terecht waren gekomen, werden door de dikshagever uitgenodigd om over hun diksha-ervaringen in het leven van alledag te vertellen. Het leek wel of ik in een meditatiebijeenkomst was beland. Verhalen die ik als leraar maar al te goed kende van mensen met een lange meditatie-ervaring werden hier zomaar verteld door mensen die pas vier of vijf keer een diksha hadden ontvangen. Veel mensen vertelden over de rust en de stilte die ze ervoeren, over de lichamelijke en geestelijke klachten die waren verbeterd of waren verdwenen en over een subtiele verbinding die tot stand was gekomen met het Absolute, met het Zijn, of met God zo U wilt. Iemand vertelde dat zijn onbeheersbare woedeaanvallen na vijf diksha’s waren verdwenen! Voor mij was het heel verbazingwekkend dat deze veranderingen in zo’n korte tijd konden plaats vinden. Na deze ervaringsronde volgde een informatieve lezing van de dikshagever over het verschijnsel diksha en werd een korte pauze ingelast. Daarna ontving ik mijn eerste diksha en werd ik ondergedompeld in een bad van weldadige rust en stilte. In mijn hoofd voelde ik een wolk van warmte neerdalen, die zich langzaam over mijn hele lichaam verspreidde. Die avond wist ik dat ik mijn nieuwe huisje had gevonden en dat ik dikshagever wilde worden.

Na zo’n besluit begint de voorbereidingsfase. Om de veertien dagen ging ik diksha ontvangen en ik sprak met vrienden die de overstap naar de diksha-beweging al eerder hadden gemaakt. Ik ging een boekje kopen dat “Het vuur uit de Hemel” heet en geschreven is door Kiara Windrider. Dat boekje, waarin Kiara vertelt hoe hij in India door een proces van 21 dagen ging om dikshagever te worden, las ik moeiteloos vijf keer door om alle kennis op te zuigen. In mij begonnen grote veranderingen op te treden. Ik voelde mij de hele dag verbonden met iets dat onbegrensd groot en wijs is. Iets dat de hele kosmos bestuurt en alles volmaakt voor jou regelt. Daarbij kreeg ik ervaringen die ik voorheen als fantasie zou hebben afgedaan. Als ik door het bos wandelde waren Amma en Bhagavan bij mij. Amma wandelde links van mij en Bhagavan rechts. Ik kon ze niet zien, maar hun aanwezigheid was zeer nadrukkelijk. Amma en Bhagavan vormen een avatar-echtpaar. Een avatar is iemand die met een speciale opdracht naar de aarde is gekomen. Einstein was een avatar van de natuurkunde en Gandhi van de geweldloze weerbaarheid. Misschien was Mozart, wiens geboortejaar we nu vieren, wel een avatar van de muziek. Al deze mensen gaven een nieuwe richting aan het gebied waarin zij werkzaam waren. Zo zijn er ook spirituele avatars, mensen die met een Goddelijke opdracht naar deze aarde worden gestuurd om de mensen weer op het juiste pad terug te geleiden. Heer Krishna was een avatar en koning Ram, wiens daden in de Ramayana worden verhaald. Heer Boeddha was er een en Jezus van Nazareth. Zij allen wezen de mensen in hun tijd de weg om tot volmaaktheid te komen. In alle spirituele tradities wordt God gezien en ervaren in zowel een mannelijke als in een vrouwelijke vorm. In vroege evangeliën, die in het Aramees zijn geschreven, wordt steeds gesproken over God de Vader/Moeder. Zo is Amma een uitdrukking van God de Moeder en Bhagavan van God de Vader. Zij zijn degenen die de diksha-energie naar de aarde hebben gebracht en mensen opleiden om deze energie over de wereldbevolking te verspreiden. De opdracht van Amma en Bhagavan is om de mensheid tussen 2009 en 2012 naar verlichting te leiden.

Later “wandelden” Bhagavan en Amma naast mij wanneer ik op de Lijnbaan in Rotterdam liep en weer later waren zij nadrukkelijk aanwezig bij mij thuis. Ik begon toen pas te begrijpen wat een roeping is. In mijn Katholieke tijd werd ons steeds erop gewezen dat het priesterschap, of het verlangen om het leven van een kloosterling te leiden, een roeping is. Ik begon sterk te ervaren dat ik het niet zelf was die had besloten om naar India af te reizen, maar dat ik geroepen werd om daar naar toe te gaan. Ik hoefde alleen maar met de stroom mee te drijven. Alles werd voor mij geregeld en ik hoefde bijna niets te doen. Zo stond ik tot mijn verbazing begin november 2005 op Schiphol om via Parijs naar Chennai in Zuid India te vliegen. Ik reisde in het gezelschap van 31 andere Nederlanders, die veelal vergelijkbare ervaringen hadden als ik. We verbleven enkele dagen in Chennai en maakten van de gelegenheid gebruik om enkele keren naar Neman te reizen om een darshan bij Amma mee te maken. Amma geeft twee maal per dag darshan, waarbij ze Goddelijke energie overdraagt aan de mensen die zijn gekomen. Per keer komen zo’n achtduizend mensen uit alle delen van India naar Newman en ook een enkele Westerling. Het is indrukwekkend om in haar aanwezigheid te zijn. Ik voelde iedere keer als zij haar handen ophief een warme stroom energie in mijn wervelkolom, in mijn nek en achterhoofd. Wanneer Amma zich heeft teruggetrokken, geven de dikshagevers die naar Amma zijn gekomen om zelf van haar diksha te ontvangen, diksha aan de mensen die nog staan na te genieten van hun ontmoeting met Amma. Ik realiseerde mij dat wanneer we weer bij haar zouden terug komen, kort voor ons vertrek naar Nederland, ik ook diksha zou kunnen geven aan die lieve en devote Indiase mensen.

Op 6 november vertrokken we naar de Oneness University, de ashram van Bhagavan in Varadayapalem. De ashram ligt in een gebied dat eeuwenlang bekend staat door de aanwezigheid van vele heiligen en yogi’s. Sommigen van hen zijn vele honderden jaren oud en hebben een lichtlichaam aangenomen, waardoor ze voor de meeste mensen onzichtbaar zijn geworden. Een van deze yogi’s werkt samen met Bhagavan. Het doel van het verblijf in de ashram is, om het lichaam van de toekomstige dikshagever zodanig te veranderen dat hij/zij een “doorgeefluik” wordt voor diksha-energie. Daarvoor is een programma ontworpen waarin drie onderdelen zijn te onderkennen. De eerste week van het verblijf staat in het teken van zuivering, waarbij allerlei oude frustraties en blokkades worden opgeruimd. De tweede week is gericht op een sterke groei naar verlichting en in de derde week krijg je het vermogen om diksha-energie over te dragen.

Tijdens de zuiveringsperiode worden een aantal homa’s gedaan, vuuroffers die ook wel yagya’s worden genoemd. Tijdens de homa’s worden het lichaam, het energielichaam, de geest (mind), het intellect en het ego gezuiverd. Steeds worden er bepaalde rituelen gedaan die er voor zorgen dat alle kosha’s (de omhulsels van je Goddelijke aard) worden ontdaan van blokkades die verantwoordelijk zijn voor de ervaring van afgescheidenheid van het Al. Aan het einde van de homa is er een ritueel dat de overgave aan God moet vergemakkelijken. Tijdens dat ritueel kreeg ik een prachtig visioen, waarin ik zag dat een piepkleine Anton, ik was zo groot als een mier, werd gedragen door een geweldig grote hand van God. Iets dat ik altijd al wist werd me nu in beelden nog eens duidelijk gemaakt. Het hele proces van verandering wordt begeleid door dasa’s, door gidsen die al vele jaren medewerker zijn van Bhagavan en die allemaal een hoge staat van verlichting hebben bereikt. Deze prachtige, liefdevolle mensen doen de ceremonieën die noodzakelijk zijn om de leerling in bewustzijn te doen groeien, geven lezingen die inzicht geven in het proces waar de leerling doorheen gaat, leiden meditaties die iedere dag weer terugkeren en staan de leerling met raad en daad terzijde wanneer er moeilijkheden optreden tijdens het groeiproces. Een van de mooiste verhalen die een van de dasa’s ons vertelde vond ik het volgende: Een man droomde dat hij met God liep te wandelen over het strand terwijl hij tevens bepaalde periodes van zijn leven kon overzien. Hij bemerkte dat wanneer het leven voor hem gemakkelijk was, er twee sporen voetstappen waarneembaar waren in het zand, die van God en die van hemzelf. Iedere keer dat het leven hard en wreed voor hem was zag hij dat er nog maar één spoor voetstappen zichtbaar was. Hij mopperde tegen God: “Moet je zien, als ik je het meeste nodig heb dan ben je er niet, kijk maar, dan zie ik nog maar één spoor” Maar God zei tegen hem: “Je vergist je, als jij in de problemen zit dan ben ik het die je draagt, vandaar dat ene spoor”.

Diksha’s worden in de ashram op een andere manier overgedragen dan in Nederland de gewoonte is. Bij ons gebeurt dat in de meeste gevallen door middel van handoplegging, maar in de ashram worden de leerlingen naar een ruimte gebracht waarin een aantal Cosmic Beings zitten. Cosmic Beings zijn mensen die in een hoge staat van verlichting verkeren. Zij ervaren de hele dag de toestand van samadhi, een toestand van meditatie waarin alle lichamelijke functies tot zo’n diepe rust zijn gekomen, dat het lichaam nog maar nauwelijks functioneert. In de ruimte waarin we mediteerden, zaten deze mensen op rij vóór ons met hun gezichten naar ons toegekeerd, zes vrouwen aan de rechterzijde, dan was er een schijnbaar lege stoel en dan aan de linker zijde vier mannen, allen onbeweeglijk alsof het wassen beelden waren. In de schijnbaar lege stoel zat de onzichtbare yogi waarover ik eerder in mijn verhaal al iets vertelde. Wanneer ik daar ging zitten om te mediteren, was ik binnen enkele minuten van deze wereld verdwenen en ervoer ik alleen maar een onbegrensde rust en ruimte. Na een half uur kwam ik vanzelf uit meditatie door het geroezemoes om mij heen van mensen die opstonden om de hal te verlaten. In de tijd dat ik van deze wereld was “verdwenen” werden door de Cosmic Beings alle “reparaties” aan mij verricht die noodzakelijk waren om in een latere fase diksha-energie te kunnen doorgeven. Iedere dag herhaalde zich dit proces waarbij in ieder van ons een grote transformatie optrad.

De tweede week stond in het teken van groei naar verlichting, een proces waarbij de Cosmic Beings een belangrijke rol spelen. Het ervaren van verlichting is een neurofysiologisch proces waarbij vooral de hersenen op een andere manier gaan functioneren. De wandbeenkwabben (pariëtale kwabben) worden naar een rustiger niveau van functioneren gebracht waardoor het vermogen om rust en stilte te ervaren toeneemt, terwijl de voorhoofdkwab wordt geactiveerd. In deze voorhoofdkwab zetelt het vermogen om je te verbinden met het Al en zo op een spontane manier te gaan leven in harmonie met de wil van God, of anders gezegd met de wetten van de natuur. In de toestand van verlichting komt het denken tot stilstand op de momenten dat je het niet nodig hebt. Het zeurderige stemmetje in je hoofd, dat de hele dag maar doorkakelt, is verdwenen. Als je de dingen om je heen ervaart, zwijgt de commentator in je hoofd die anders zegt of iets mooi of lelijk is, of iets aantrekkelijk dan wel afstotend is enz.. Daardoor ben je in staat een boom te ervaren zoals hij is, en niet hoe hij zou moeten zijn volgens jouw eerdere ervaringen met bomen. Kortom je leeft in het nu en niet meer in het verleden. Je bekijkt alle dingen met een schone lei. Dat is waar diksha’s je heen sturen, naar verlichting, naar het ervaren van de eenheid van alle dingen. Bhagavan leert dat je verlichting niet op eigen kracht kunt bereiken. Er bestaat geen weg die je aflegt en waarop je een eindstreep passeert waarboven een spandoek hangt met de tekst: “U bent vanaf heden verlicht”. Verlichting is een genade die traditioneel wordt mogelijk gemaakt doordat de Guru de leerling door middel van diksha in contact brengt met God. Meditatie, yoga en de vele andere technieken die er bestaan om het bewustzijn te verruimen, maken de leerling alleen maar klaar om de genade van de verlichting te ontvangen. De uiteindelijke verlichting wordt je door God geschonken. Je zou het denken kunnen beschouwen als een muur die staat tussen God en jou. De hele dag zijn we zo gefascineerd door het stemmetje in ons hoofd dat we vergeten zijn dat we een hart hebben, waarin ons gevoelsleven en onze intuïtie zetelen. We hebben het ervaren van God ingeruild voor de fascinatie voor het intellect. Het intellect is natuurlijk een geweldig hulpmiddel voor ons, maar niet meer dan dat. Het zinnetje: “Ik denk en dus besta ik” zou moeten worden veranderd in “Ik denk en dus besta ik bijna niet meer” In die muur van het denken wordt door de diksha een gat gemaakt, waardoor God het werk kan overnemen en de ontmoeting met de mens tot stand kan worden gebracht. Het is niet de mens die God ontmoet, maar God die de mens ontmoet.

Het is de derde week en hier citeer ik uit mijn dagboek met als datum maandag 21 november 2005. “Vanmorgen iets voor zes uur ontwaakte ik met het beeld van Bhagavan in mijn borst. Het beeld was helder aanwezig en ik voelde zijn aanwezigheid heel fysiek in mij. Onder de douche moest ik huilen om de schoonheid van de ervaring en ik heb Bhagavan de hele dag met mij mee gedragen”, einde citaat. In feite is deze ervaring tot op heden bij mij gebleven. Veel van de dikshagevers zijn sterk verbonden met God, ieder op zijn/haar eigen wijze. Zoals ik Bhagavan met mij meedraag en ook Amma en de Heilige Geest, zo zijn anderen verbonden met Jezus, met Boeddha, met Krishna en ga zo maar door. God is onbegrensd en niet te vatten door het begrensde intellect. Hij kan zich aan ons voordoen in elke vorm die past bij ons beperkt voorstellingsvermogen. Dat voorstellingsvermogen wordt bepaald door de cultuur waarin we zijn opgegroeid, door de religie die we al dan niet aanhangen, door onze opvoeding en door vele andere factoren. Zo is in mij een oud Christelijk gebed wakker geworden, dat ik in mijn Katholieke jaren vaak heb moeten bidden zonder dat ik er enig contact mee had. Nu is het voor mij belangrijk en bezielend geworden omdat het precies weergeeft waar het bij diksha’s om gaat. Het gebed gaat als volgt:

Kom Heilige Geest,
vervul de harten van Uw gelovigen
en ontsteek in hen het vuur van Uw liefde.
Zendt Uw Geest uit
en alles zal worden herschapen
en gij zult het aanschijn der aarde vernieuwen.

De volgende dag was de initiatieplechtigheid, waarbij we het vermogen kregen om diksha-energie over te dragen op andere mensen. Ik vergelijk een dikshagever graag met een fluit. De fluitist blaast op de fluit en brengt zijn muziek over op de toehoorders, die ervan genieten. De fluit is slechts een passief middel in de handen van de musicus. Zo ook is de dikshagever een passief hulpmiddel in de handen van God. God draagt zijn energie over op de mens die diksha wil ontvangen waarbij de dikshagever het instrument is waardoor de energie stroomt. Na de initiatie gaven we aan elkaar diksha, een ervaring die op mij een diepe indruk maakte.

Vrijdag 25 november was een heel speciale dag. In de morgen brachten we een bezoek aan de Oneness Temple, een tempel die wordt gebouwd op een van de meest energetische plaatsen van de wereld. In deze tempel moeten achtduizend mensen iedere dag mediteren om een gigantische energie over de aarde te verspreiden die het voor een ieder gemakkelijk zal maken de toestand van verlichting te bereiken. De bouw van de tempel is grotendeels klaar, alleen de afwerking moet nog plaatsvinden. Vele witmarmeren tegels moeten worden aangebracht om het een waardige plaats te maken waar Gods aanwezigheid sterk waarneembaar zal zijn. Voordat we de tempel konden betreden kwamen een achttal Indiase vrouwen aan ons vragen om diksha te geven, hetgeen we ter plekke deden. Het was een ontroerende plechtigheid die ik niet gauw zal vergeten. De tempel is zo geconstrueerd dat bij het betreden alle chakra’s worden geactiveerd. Hij bestaat uit drie lagen en de bovenzaal van 125 bij 125 meter is een zaal zonder pilaren. Het is de grootste vrije overspanning van Azië. In deze zaal zullen de 8000 Cosmic Beings hun meditatieprogramma doen. Wij hebben in deze zaal gemediteerd en mijn ervaring was dat er hard aan Sahasrara, het kruinchakra, werd gewerkt. In de avond hebben we een bezoek aan Bhagavan gebracht. Ik had al eerder darshan bij Bhagavan meegemaakt en toen ik hem voor het eerst zag, had ik de ervaring dat ik een heel goede vriend, die ik in lange tijd niet had gezien, weer ontmoette. Bij eerdere darshans van Bhagavan werd niet gesproken, maar op die vrijdagavond stond Bhagavan erop om met de Nederlandse groep te spreken, iets dat tot grote verbazing leidde bij de dasa’s die ons begeleidden, omdat Bhagavan al sinds zeven maanden niet meer met groepen gesproken had. Het was een avond om nooit meer te vergeten, een Bhagavan die zoveel liefde en warmte uitstraalde in het beantwoorden van al onze vragen.

Zaterdag 26 november zijn we vanuit de ashram van Bhagavan gereisd naar de ashram van Amma in Newman. We hebben daar de middagdarshan meegemaakt die weer even overrompelend was als de eerste keer dat we haar ontmoetten. We zaten daar als groep vooraan in een menigte van 8000 mensen. Na afloop van de darshan hebben we aan duizenden mensen diksha gegeven. Die zaterdag zijn we doorgereisd naar Chennai om ons voor te bereiden op onze terugtocht naar Nederland. Nog één keer zijn we op zondag naar Newman gegaan om nog even bij Amma te kunnen zijn. Ook toen weer begaven we ons in de menigte om mensen diksha te geven. Maandag vroeg in de nacht steeg ons vliegtuig op, om ons naar Nederland terug te brengen. Ik voel mij zo verbonden met de mensen die zijn achtergebleven, dat ik niet echt ben weggegaan. Ik heb mijn nieuwe spirituele thuis bij hen gevonden en ik ben God eeuwig dankbaar, dat hij de dingen voor mij zo heeft geregeld dat ik dit kon meemaken. Mijn oude meditatiecentrum is omgevormd tot Diksha- en Meditatiecentrum Papendrecht en ik zie rond mij heen kleine en grote wonderen voltrekken. Mensen die diksha krijgen maken soms een spectaculaire spirituele groei door, terwijl ook hun lichamelijke problemen en andere blokkades op het pad naar verlichting in een onbegrijpelijk korte tijd kunnen oplossen of verzachten. Zelf ben ik de verbaasde toeschouwer geworden van al die dingen en voel me meer en meer verbonden met de bron die dit alles mogelijk maakt.

Anton Blok

De eerste 10-daagse verdiepingscursus

Zie, ik ben mens geworden. Als jij weigert God met mij te worden dan, doe je me onrecht.

Uit de film “Into Great Silence”

Eerder heb ik een verhaal geschreven over mijn ervaringen tijdens het 21-dagen proces in India waarin je van Bhagavan en Amma het vermogen krijgt om de energie van Eenheidsdiksha door te geven. Dit verhaal is te vinden onder het kopje “Een spirituele verhuizing”. In juli 2006 ben ik terug gegaan naar de plaats waarin zoveel mooie ervaringen plaats vonden, om de verdiepingscursus voor dikshagevers te gaan doen. Verschillende mensen hebben mij gevraagd om voor de website een nieuw stukje te schrijven met mijn verhaal over deze periode die tien dagen duurde.

Na aankomst in de ashram op zondag 16 juli werden een groot aantal zakelijke dingen afgewerkt, zoals bed opmaken, kast inruimen, administratieve rompslomp afhandelen en pas de volgende dag begon de eigenlijke cursus, of beter gezegd het proces waar je doorheen gaat. Om half acht in de morgen begon de dag met een lezing door Krishnaraj, onze dasa (gids), over de vier basale behoeften van de mens namelijk; Kama (plezier en genot), Artha (Het vermogen om materiele zaken tot stand te brengen), Dharma (het beoefenen van deugden) en Moksha (bevrijding van de drie lagere behoeften en het ervaren van je Goddelijke aard). Ieder mens moet al deze fasen van het leven doorlopen om bevrijding te ervaren. Moksha is niet iets dat zich uitsluitend beperkt tot het individu, maar ieder mens op deze aarde moet en zal deze bevrijding tussen 2009 en 2012 gaan ervaren. Door verlichting aan anderen te geven, wordt jezelf verlicht. Het is als een hand die voedsel brengt naar de mond, waardoor de hand ook zelf gevoed wordt. Na de lezing gingen we in een kring zitten en baden in stilte voor elkaar. We kregen van Krishnaraj allemaal een stip (een Tika) op het voorhoofd, als teken van zegen. Het materiaal dat bij een tika wordt gebruikt bestaat uit een mengsel van as van verschillen kruiden, klei en sandalwood-pasta. Later in de ochtend werd voor ons een homa (ook wel yagya genoemd) gedaan. Het is een twee uur durend vuuroffer, waarin God in veel van zijn verschijningsvormen wordt aangeroepen. Het doel van de homa is om bepaalde natuurwetten in slaap te sussen en andere natuurwetten wakker te maken. Zo kun je natuurwetten die het leven van een mens of land bepalen veranderen waardoor het leven in een meer evolutionaire richting wordt gestuurd. Mijn ervaringen met homa’s worden vooral gekenmerkt door diep transcenderen, dat betekent dat het denkproces tot stilstand komt terwijl je toch gewoon wakker bent. In de middag kregen we afstandsdiksha van 3 dasa’s. De bedoeling was om bij ons het voorhoofdchakra en het kruinchakra te verlevendigen. Ik voelde veel warmte en een lichte pijn in de chakra’s. Daarna kregen we hands-on diksha van drie Cosmic Beings. Cosmic Being zijn mensen die in een diepe toestand van verlichting verkeren. Ze zijn zo verenigd met God, dat ze nauwelijks nog in de gaten hebben dat ze een lichaam bewonen. Daardoor zijn ze bijna niet in staat zelfstandig te lopen, te eten, te drinken enz. Er waren drie stoelen op een rij gezet waarop ze plaats namen. Wij knielden stuk voor stuk voor alle drie terwijl zij ons diksha gaven. Bij mij was de uitwerking spectaculair. Er trok een gigantische energiestroom van mijn voeten naar mijn kruin terwijl mijn lichaam sprong en schudde onder hun handen alsof het weg wilde vliegen. TM-Mensen kennen het Yogisch vliegen en ik had de ervaring te gaan “hoppen” zonder de vliegsidhi toe te passen. Na de diksha bleven we een half uur rusten, waarna we een persoonlijk ontmoeting hadden met een van de dasa’s die vooral vroegen hoe we het maakten.

Op dinsdag begonnen we met een chakrameditatie, waarna we weer afstanddiksha kregen. Net als de vorige dag had ik weer de sensatie van veel warmte en een lichte pijn in mijn kruin- en voorhoofdchakra. Ook kon ik met gesloten ogen veel lichtverschijnselen in mijzelf waarnemen. Om 11.30 arriveerde Anandagiri, een van de eerste leerlingen die verlicht werd op de school waarvan Bhagavan schoolhoofd was. Er werden veel vragen gesteld en beantwoord. Een van de mooiste antwoorden die hij gaf was toen hij God vergeleek met het internet. Net als het internet verbindt God iedereen met iedereen. Het is een technologie die de mensen dichter bij elkaar brengt. Om 16.00 kregen we diksha van een van de meest fascinerende mensen die ik in India heb ontmoet. Een dasa die in een hoge staat van extase verkeerde waarbij hij het portret van Bhagavan knuffelde en kuste. Tussen de uitzinnige lachbuien die hij had, was hij ook nog in staat diksha te geven. Ik had ooit wel gelezen en gehoord dat wanneer mensen hun diepste bron ervaren, dit gepaard gaat met ananda (gelukzaligheid). Hij deed me denken aan de apostelen toen zij pas de Heilige Geest hadden ontvangen en het volk om hen heen dacht dat ze dronken waren. Het was een ontroerend gezicht om iemand zo volkomen zichzelf te zien zijn. Toen ik diksha van hem kreeg plukte hij aan mijn baard en kuste me op mijn voorhoofd. Ik werd omgeven door een deken van liefde en alles schokte en schudde aan mij als de vorige dag toen ik diksha kreeg. Ook ging er een weldadige warmte door mijn hoofd. Daarna volgde een lange rustpauze. In de avond werden we voorbereid op onze ontmoeting met Amma, die de volgende dag zou plaats vinden. We leerden daarbij een bijzondere meditatietechniek.

Woensdag 19 juli om 5.00 uur zijn we met een bus vertrokken naar Neman, een tocht van ongeveer 80 kilometer. Onderweg hebben we in een restaurant ontbeten. Om 11.00 uur was de darshan bij Amma, waarbij ook Russen en Spanjaarden aanwezig waren. Er weden devotionele liederen gezongen, we deden onze meditatietechniek en Amma zegende ons keer op keer. Er werd een gebedsperiode ingelast, waarin we konden bidden voor onze voorouders, om hen te geleiden naar een hogere plaats in de hemel. Veel stress en karma dat ons bindt aan onze voorouders wordt daarmee opgelost. Ook konden we voor ons zelf en de mensen om ons heen zoals familie, vrienden en bekenden gunsten vragen. Het was een emotionele gebeurtenis, waarbij menig traantje stroomde. We hebben in de Ashram van Amma gegeten en waren om 16.30 uur weer op ons oude vertrouwde plekje terug.

Donderdag 20 juli was voor mij een gedenkwaardige dag. Na het doen van een ontspanningsoefening bleef ik alleen in de zaal achter. Ik heb daar drie kwartier in stilte gezeten en voelde een diep mededogen met de gevangenen in de gevangenis van Chennai. Op onze reis naar Amma waren we langs die gevangenis gekomen. Een concentratiekamp met wachttorens op de muren en hoge masten met schijnwerpers in het midden. De tranen stroomden uit mijn ogen en ik begreep wat Boeddha bedoelt met mededogen. Bhagavan leert ons dat er geen vrije wil is en daarom geen schuld. Alles wordt bestuurd door de wetten van de natuur. De daden van een mens kunnen gruwelijk zijn, maar de mens is mooi en volmaakt zoals hij is. In de middag kregen we weer diksha van drie Cosmic Beings. De diksha die we kregen heet de Amma-Bhagavan diksha. Ik had weer dezelfde ervaringen als bij voorgaande gelegenheden. Het lichaam schokte en schudde door de grote hoeveelheid energie die door mij stroomde. Er was weer de ervaring van warmte en er was een gevoel van een bolvormige lege ruimte in mijn hoofd. Na de diksha was er een lichtceremonie waarbij we in stilte onze dankbaarheid konden uiten. Ik stond daar met gesloten ogen en ik zag plotseling Bhagavan voor me staan. Ik voelde dat hij mij omhelsde, waarbij ik duidelijk zijn lichaam tegen mij aangedrukt voelde en zijn armen op mijn rug. Toen deze ervaring verdwenen was, gebeurde hetzelfde met Amma. Ook haar kon ik zien en haar omhelzing was even lijfelijk als die van Bhagavan. Het verbluffende is dat zo’n ervaring vanuit het niets opduikt. Je verwacht niets, je doet niets en toch komt zo’n geschenk uit de hemel naar je toe. Na de bijeenkomst liep een vriend van me, die ook Anton heet, wankelend de meditatieruimte uit, overmand door zijn ervaring. Ik heb hem aan mijn arm naar de slaapzaal meegenomen.

Op vrijdag kregen we van Krishnaraj een mooi verhaal te horen over de illusie van het kleine ik en over de onkenbaarheid van het grote zelf. Zo af en toe verscheen er in een dorp een verlicht meester, die van de dorpelingen eiste dat hij het lekkerste eten kreeg. Wanneer hij dat niet kreeg vervloekte hij de mensen en dan gebeurde er allerlei nare dingen. Op een dag was hij neergestreken aan de andere zijde van de rivier en het water van de rivier stond zo hoog, dat de vrouwen van het dorp hem niet konden bereiken om zijn eten te brengen. In hun wanhoop gingen zij naar Heer Krishna en zeiden, help ons, want wanneer hij zijn eten niet krijgt dan zijn de gevolgen voor ons vreselijk. Heer Krishna zei, ga naar de rivier en zeg dat hij zich moet splitsen omdat Heer Krishna een celibatair leven leidt. De vrouwen begonnen te giechelen omdat zij wisten dat Heer Krishna een rokkenjager was. Ondanks dat deden zij wat hun geadviseerd was. Het water van de rivier splitste zich en de vrouwen bereikten veilig de overkant. Toen zij de andere kant hadden bereikt vloeide het water terug en ze vroegen aan de yogi die zij eten hadden gebracht, hoe ze de rivier weer terug konden oversteken. De yogi zei “Ga naar de rivier en zeg dat ze zich moet splitsen omdat de yogi die jullie eten hebben gebracht een uiterst beminnelijk mens is. In hun verbazing deden de vrouwen wat van hen gevraagd werd. Ze bereikten veilig de overkant en op weg naar het dorp wipten ze bij Heer Krishna langs. Ze vroegen hem; ”Hoe kan dat nu, U leeft helemaal niet celibatair maar U bent een echte rokkenjager en de yogi aan de overkant van de rivier is helemaal niet beminnelijk maar uiterst chagrijnig. Heer Krishna legde uit dat lust en woede eigenschappen zijn van het kleine ik. De waarnemer van dit alles is het Grote Zelf. Bij een verlicht meester is er een scheiding tussen deze twee instanties opgetreden. In de Oepanishaden wordt dit duidelijk gemaakt met een mooie vergelijking. Op een tak van een boom zitten twee vogels, de een is groot (het Zelf) en de andere is klein (het Ik). De kleine vogel is altijd actief en kent geen rust, de grote vogel zit alleen maar in stilte en kijkt toe. In de toestand van verlichting merk je dat de kleine vogel je niet meer overschaduwt en dat je het Zelf bent, de grote vogel, die altijd in rust toekijkt. Om 19.00 uur kregen we weer een speciale diksha waarbij mijn lichaam sterker schokte en schudde dan ooit en waarbij ook mijn ademhaling in alle hevigheid meedeed.

Zaterdag was een dag vol meditatie, met een lezing over God, met een speciale diksha, waarbij bij mij de bekende verschijnselen weer optraden, en de film Brother Bear van Walt Disney werd vertoond. Om 18.00 uur was er een Padukaceremonie. Paduka’s zijn sandalen, meestal van hout of zilver. Zij staan voor de aanwezigheid van God. God, in zijn onbegrensdheid, is een abstractie die in en buiten de schepping aanwezig is. De mens gebruikt graag symbolen om het onkenbare zichtbaar te maken. Paduka’s vervullen die functie. Na de ceremonie was er een periode van gebed, om je dankbaarheid te uiten voor alles dat je in je leven gekregen hebt.

De zondag werd begonnen met een homa, die er voor bestemd was om ons klaar te maken voor de diksha die we die dag zouden ontvangen. Het gebouwtje waarin de homa’s worden gehouden staat in een dorpje dat ongeveer 500 meter van de ashram ligt. Toen we aankwamen werden we hartelijk verwelkomt door kinderen die ons allemaal een hand wilden geven. De plechtigheid begon met het zingen van de Moola Mantra en alle kindertjes van 3 – 4 jaar zongen door de open ramen met ons mee. Nu ik dit opschrijf krijg ik weer de tranen in mijn ogen voor het hemelse moment dat deze kinderen aan onze homa toevoegden. Na de plechtigheid kregen we weer handjes van de kinderen en een van hen vroeg mijn naam. Toen ik zei: “Anton” zei hij: “Oh Anthony”. We kregen, na terugkeer in de ashram, een licht ontbijt en gingen daarna naar het gebouw waar de dames verblijven om daar diksha te krijgen van Samadarshini. Samadarshini is een vrouwelijke dasa die op 13 jarige leeftijd op de school van Bhagavan kwam en daarna spoedig verlicht raakte. Zij is nu hoofd van de vrouwelijke dasa’s en trekt veel door India om de Dikshaboodschap uit te dragen. Ze heeft een prachtig gezicht dat me deed denken aan de mooiste Boeddhabeelden die ik heb gezien. Dezelfde sereniteit straalde er vanaf. Toen Samadarshini binnenkwam kreeg ik sterke pijnsteken in mijn voeten, maar vooral in mijn tenen, alsof er naalden in werden gestoken. Ik ken dat verschijnsel en weet dat kundalini in een verhoogde staat van activiteit is terecht gekomen. Zij ging zitten en wij ook en zij keek ons een voor een aan. Toen ze mij aankeek begon mijn hartchackra sterk te gloeien. Tijdens de diksha zat ik weer te schokken en te springen onder haar handen terwijl er gigantische hoeveelheden energie uit de zijkanten van mijn hoofd pulseerden. Deze energie sprong een meter weg, kwam weer terug naar mijn hoofd, sprong weer weg enz. enz. Ooit heb ik in mijn leven onder een spoorbrug door gekanood die ongeveer 1 meter boven het water lag. Op dat moment passeerde een trein. Een vergelijkbaar geluid hoorde ik mijn lichaam, het daverde en donderde en kundalini was “on the move”. Na de diksha moesten we minimaal een half uur blijven liggen en toen ik daarna terugliep naar ons eigen gebouw en naar de slaapzaal, leek ikzelf wel een Cosmic Being geworden. Al mijn bewegingen waren ongecoördineerd en ik had een vreemd stijf gevoel in mijn benen, waardoor ik bijna niet meer kon lopen. Uiteindelijk heb ik mijn bed bereikt en heb daar 3,5 uur liggen slapen. Om 19.00 uur was er een korte bijeenkomst om onze dankbaarheid aan God te betuigen. Daarna heb ik mijn meditatieprogramma gedaan en ben ik gaan slapen.

De maandag begon met het bespreken van de ervaringen met de Maha(grote)diksha die we op zondag hadden gekregen. Er werd ons verzocht deze ervaringen op te schrijven en in te leveren. Er werd nog eens ingegaan op de functie van avatars. Avatars zijn mensen die met een zeer speciale opdracht naar de aarde gekomen zijn. Heer Krisha, Koning Ram, Heer Boeddha en Jezus van Nazareth zijn de meest bekende Avatars, maar er zijn er veel meer geweest. De functie van de avatar is om de mensheid weer in eenheid met het dharma te brengen. Wanneer je leeft volgens het dharma, dan leef je in harmonie met de wetten van de natuur, of wel in harmonie met de wil van God. Jezus was de avatar van de liefde, maar het vervelende voor hem was dat hij de tijdgeest tegen had. Binnen de kortste tijd was zijn boodschap vergeten en verdraaid en slechts weinigen hebben in de loop der tijden de diepte van zijn boodschap kunnen ervaren. Amma en Bhagavan leven in een tijd waarin het mogelijk is de wereldbevolking collectief verlichting te geven. De communicatie-middelen zijn aanwezig om de boodschap snel te verspreiden en bovendien is het collectieve bewustzijn sterk toegenomen. Volgens Bhagavan moet de omslag tussen 2009 en 2012 plaatsvinden en de Mayakalender geeft 2011 als omslagpunt aan. De functie van de dikshagever is om mee te helpen aan het verlichtingsproces. Het is een vorm van seva (van dienstbaarheid). Er zijn allerlei vormen van seva zoals: het helpen van armen en zieken, het beoefenen van liefdadigheid, het bijstaan van gevangenen enz. De hoogste vorm van seva is om anderen naar verlichting te leiden. Andere vormen van seva produceren goed karma, maar diksha geven leidt naar vreugde en verlichting voor jezelf. Na deze lezing kregen we diksha met paduka’s op ons hoofd. Onmiddellijk begon kundalini weer op de bekende wijze te stromen. Om 16.00 was er een homa voor de verlichting van Nederland. We konden al onze familieleden, vrienden en wie dan ook op afstand diksha geven. Om 21.00 was er een bijeenkomst om voor elkaar te bidden en daarna was het slaaptijd.

Dinsdag hebben we elkaar weer eens diksha gegeven. Je geeft daarbij 4 diksha’s en ontvangt ook 4 diksha’s. Daarna hebben we wat instructies gekregen die betrekking hadden op het organiseren van een dikshabijeenkomst. Ook werden er vele vragen beantwoord. Om 17.00 uur was er een darshan bij Bhagavan. Het is ongeveer een half uur rijden met de bus om de ashram te bereiken waar Bhagavan woont. We hebben een half uur in stilte bij hem gezeten, waarbij hij ons voortdurend diksha gaf. Het is altijd weer een prachtig moment, wanneer je deze vriend vanuit een ver verleden mag ontmoeten. Het is altijd weer zo vertrouwd en liefdevol. Na thuiskomst hebben we wat gegeten en zijn naar bed gegaan.

Woensdag was weer een gedenkwaardige dag. Eerst hebben we elkaar weer diksha gegeven en om 12.00 uur kregen we weer bezoek van een Cosmic Being. Uit de reactie van de dasa’s bleek dat dit niet in het script van de cursus stond en blijkbaar heeft Bhagavan ons een extra cadeau willen geven. Net als zondag pulseerden de energie uit beide zijkanten van mijn hoofd, het donderende geluid was er weer en ik zat weer vrolijk te hoppen en te springen onder de handen van de dasa. Toen ik naar de slaapzaal wilde lopen kostte me dat weer de grootste moeite maar uiteindelijk heb ik mijn bed bereikt waar ik weer uren heb liggen slapen. Laat in de middag hebben we een bezoek aan de tempel gebracht. Prachtige witmarmeren platen worden er aangebracht en men hoopt dat hij in 2007 klaar komt. We hebben er een uur rondgekeken en wat gemediteerd. Wanneer de tempel klaar en bewoond is wordt hij een machtig energiestation dat meehelpt de wereld te verlichten.

Woensdagavond hebben we onze koffers ingepakt en zijn donderdag naar Chennai vertrokken, waar we enkele dagen zijn gebleven om heiligdommen te bezoeken. We hebben o.a. een bezoek gebracht aan de ashram van Ramana Maharishi.

Er zijn wel eens mensen die vragen: “Hoe kun je nu naar India afreizen en met Amma en Bhagavan je spirituele reis vervolgen. Het antwoord wordt voor een groot deel gegeven in het eerste artikel dat ik heb geschreven. De vraag doet me ook altijd aan het Evangelie denken waarin verhaald wordt hoe sommige mensen iets bijzonders herkenden in Jezus en Hem als hun leermeester aanvaardden, terwijl anderen Hem uiteindelijk vermoord hebben. Hem volgen had te maken met het feest van de herkenning, met de openheid van bewustzijn. Het heeft niets te maken met een keuze die je doet maar met een roeping die je volgt. Ik heb de roep van Amma en Bhagavan duidelijk ervaren, zoals je kunt lezen in mijn eerste artikel en andere dikshagevers hebben die roep op hun eigen manier gehoord. Het hele leven wordt trouwens bestuurd door de wetten van de natuur en als jij denkt dat “jij” het bent die de beslissingen neemt, dan adviseer ik je eens een half uurtje in stilte te gaan zitten en je leven aan je voorbij te laten trekken. Laat alle beelden van je leven aan je voorbij gaan en zie hoe vaak het “toeval” een rol heeft gespeeld in de “beslissingen die “jij” zogenaamd nam”. Religieuze mensen weten dat ze rusten in de hand van God (welke naam je Hem ook geeft) en dat het leven zich voor je ontplooit volgens een plan dat jij niet kent en dat daarom “Toeval” wordt genoemd. Pas achteraf kun je de zinvolheid van dit soort “toevalligheden” inzien. Alles dat gebeurt heeft zijn eigen perfecte harmonie en zinvolheid en de kunst van leven is om die harmonie en zinvolheid te koesteren en toe te laten. Jezus sprak tegen sommige mensen:”Kom en volg mij” en ze verlieten huis en haard, hun schepen en bezittingen en gingen met Hem mee. Zij herkenden de oproep om te komen, terwijl veel andere mensen in hun omgeving gevraagd zullen hebben: “waarom doen die lui zo vreemd” Het bijzondere aan Amma en Bhagavan is dat zij in heel veel dingen op Jezus lijken. Zij stralen onvoorwaardelijke liefde uit, accepteren mensen zonder over hen te oordelen. Zij blijven in iedere mens het Goddelijke Zelf zien en benadrukken keer op keer dat er geen schuld bestaat omdat “Vrije Wil” niet bestaat. Het concept “Vrije Wil” berust nergens op en het geloof aan een “Vrije Wil” is een illusie waarin vooral de mensen die in het Westen leven gevangen zitten. Bovendien zijn Amma en Bhagavan, net als Jezus, wonderdoeners. Voor mij was de ontmoeting met hen een terugkeer naar huis en een feest van herkenning,

Anton Blok.

De tweede 10-daagse verdiepingscursus

Don’t know

De leerling vroeg aan de meester; “Wat is het doel van de schepping?” en de meester antwoordde; “Don’t know” Meester kunt U me dan vertellen wat het Grote Zelf is en de meester antwoordde: “Don’t know”. Maar meester ik ben helemaal naar U toe gereisd om U een aantal vragen te stellen, kunt U me dan alstublieft vertellen wat de zin is van al het lijden in de wereld en de meester antwoordde weer; “Don’t know”.

Het was 23.30 uur en het vliegtuig waarin ik zat maakte zich klaar voor de landing in Chennai. Ik besloot nog vóór de hectische toestanden op het vliegveld de oneness prayer te doen. Ik haalde de kleine afbeelding van Amma en Bhagavan tevoorschijn, legde mijn handen daarop en verbond me in gedachten met hen. Ik sloot mijn ogen en voelde de overdracht van hun Goddelijke energie in mij en hoorde een stem in mijn hoofd die zei; “Welkom thuis”. Het was mijn derde bezoek aan de Oneness University en het zou mijn tweede verdiepings 10-daagse worden.

Vrijdag 2 maart 2007 zag ik de campus terug en was verrast door de grote bouwactiviteiten die er plaats vonden. Op een plaats waar vroeger alleen betonijzer naar de hemel wees, werd nu hard gewerkt om een nieuwe meditatiehal te bouwen. Achter de eetzaal verrees een nieuw gebouw en ook buiten de muren van de campus werd gebouwd. Tussen de slaapgebouwen en de eetzaal verrezen overdekte wandelpaden die de cursisten moeten beschermen tegen de overvloedige zon en de al even overvloedige moessonregens. In de verte waren de vorderingen aan de tempel duidelijk zichtbaar. De bovenzijde van het gebouw was met wit marmer bekleed en later bleek dat de gebouwen rond de tempel bijna klaar of zelfs al in gebruik waren. Ik besefte dat ik inderdaad weer thuis was gekomen.

Zaterdag begon de cursus echt en we werden in de grote meditatiehal ontvangen met een bloemenkrans en een tikka (stip) tussen de wenkbrauwen. Er volgde een lezing op video door Samadarshini, een van de meest verlichte medewerksters van Bhagavan over artha, kama, dharma, mukti en moksha. Het zijn vijf fasen van ontwikkeling die de mens tijdens zijn vele levens doorloopt in de groei naar zijn uiteindelijke bestemming. Artha betekent het verzamelen van rijkdom. Het is de fase waarin we vooral ons bezig houden met het verzamelen van geld en materiele goederen. Kama is de periode die gekenmerkt wordt door plezier en leven volgens het lustprincipe. De meeste mensen blijven lange tijd in deze twee fasen steken. Uiteindelijk zal iedereen doorgroeien naar de fase van dharma, leven volgens je innerlijke bestemming. Je krijgt oog voor het levensplan dat moeder natuur voor je heeft uitgestippeld. Wanneer je leeft volgens je dharma, dan leef je in harmonie met de wetten van de natuur, met de wet van God. Je gaat leven voor een hoger doel. Het leven krijgt een andere wending en het stroomt heel gemakkelijk, het is als zwemmen in een rivier met de stroom mee. De vierde fase is die van mukti, van bevrijding. Met bevrijding wordt bedoeld bevrijding van de illusies waarin we leven. Illusie 1 is dat we menen dat de gedachten die we ervaren van ons zijn, in plaats van dat we dóór hebben dat ze uit het collectieve bewustzijn van de mensheid komen en daarin ook weer verdwijnen. Illusie 2 is dat we menen dat het lichaam dat we hebben van ons is, waarbij we niet in de gaten hebben dat ons lichaam door onze ouders gemaakt is, door het voedsel dat ons gegeven is onderhouden wordt en door de lucht die we inademen van zuurstof wordt voorzien. In dit lichaam verlopen vrijwel alle processen automatisch, de stofwisseling, de ademhaling, de hormoonproductie, de afvalverwerking en verwijdering, het verouderingsproces en ga zo maar door. En toch menen we dat dit lichaam ons eigendom is en dat WIJ er iets mee doen. WIJ hebben weinig of geen invloed op datgene wat we als ons eigendom beschouwen. Dan menen we dat we een persoonlijkheid hebben, dat is illusie nummer 3, maar in wezen leven er in ons vele persoonlijkheden die van tijd tot tijd op het toneel verschijnen om weer plaats te maken voor een andere persoonlijkheid. Dit alles schept de grootste illusie (nummer 4) waarin we leven, namelijk dat we afgescheiden zijn van de ander, van de rest van het universum. In het universum is alles met elkaar verbonden, zijn alle vormen alleen maar uitdrukkingen van één en hetzelfde bewustzijn. Mukti is bevrijding van al deze illusies, het is de toestand van verlichting. In de toestand van verlichting ervaren we de dingen zoals ze zijn, zonder de hinderlijke interferenties van het denkproces, dat wil zeggen we leven in het NU, bevrijd van de gedachten die vroeger altijd door ons hoofd spookten, gedachten die meestal een product van het verleden zijn of die zich op de toekomst richten. Als we eenmaal verlicht zijn, wacht ons aan het einde van het leven de laatste fase, die van moksha. Wanneer we op deze aarde voor het laatst ons lichaam achterlaten gaan we op in het Kosmische Zelf. Er is geen noodzaak meer om terug te keren in de cyclus van wedergeboorten. Het is een toestand van onbegrensde gelukzaligheid en oneindige vreugde. Om een beeld uit het evangelie te gebruiken: ”De verloren zoon/dochter is teruggekeerd in het huis van zijn/haar Vader”. Die avond was er een homa (ook wel yagya genoemd). Een homa is een vuuroffer dat meestal uit zeven verschillende onderdelen bestaat. Tijdens de homa werden tal van goden (die uitdrukkingen zijn van de ene God) aangeroepen om ons te helpen bij het proces waar we doorheen zouden gaan. Ganapathi (ook wel Ganesh genoemd) werd aangeroepen, hij verwijdert problemen en obstakels. De goden van de acht windrichtingen en de negen planeten werden aangeroepen enz enz. Door de homa worden de natuurwetten herschikt, zodat lichamelijke, psychische en spirituele problemen die onze groei naar verlichting in de weg zouden kunnen staan, worden opgeruimd.

Zondag was er een lezing over het lijden dat veel mensen ondergaan, lichamelijke lijden, psychische lijden dat wordt veroorzaakt door het onvermogen om liefde te geven of te ontvangen en existentieel lijden dat ontstaat door de ervaringen van afgescheidenheid. De lezing eindigde in een meditatie die mij bracht op de bodem van mijn wakend bewustzijn. Er was in mij een bijna onbegrensde ruimte en een diepe stilte. Na de meditatie heb ik nog een half uur in stilte gezeten, soms in tranen van mededogen om het lijden van anderen. Mensen die lijden in gevangenissen, mensen die in hun wanhoop van een flat springen, mensen die zich opblazen in een trein of op de markt van Bagdad. Mensen die door politici naar Irak worden gestuurd om daar te moorden. Dieren die mishandeld worden in de bio-industrie of in slachthuizen. Het paradijs waarin we zouden kunnen leven hebben we omgebouwd tot een druk bezet gekkenhuis. Als we naar de drie soorten lijden kijken en die bij elkaar optellen, dan kunnen we daaraan 100 eenheden toekennen. Als iemand arm is, dan lijdt het lichaam voor bijna 100 eenheden, de psyche lijdt een beetje en er is geen existentieel lijden. Toen Boeddha nog in het paleis woonde, kende hij geen lichamelijk en psychisch lijden, daar zorgde zijn vader wel voor, maar zijn existentiële lijden (de zinloosheid van het leven) was voor hem 100%. Dat lijden dreef hem uiteindelijk naar de zin van het leven te zoeken en verlichting na te streven. In de middag kregen we bezoek van 4 Cosmic Beings, mensen die in zo’n diepe toestand van verlichting zijn gekomen, dat ze bijna niet meer weten dat ze een lichaam hebben en daardoor bijvoorbeeld heel moeilijk lopen. Zij gaven ons, vóór de groep, op afstand oneness blessing (diksha). Eerst werd er stevig aan mijn voorhoofdchakra en kruinchakra gewerkt, waarna ik een toestand van diepe rust belandde met weinig of geen gedachten. Deze toestand duurde 20 à 25 minuten en eindigde met een half uur rust, liggend in een ontspanningshouding.

Maandagochtend was er een lezing door Anandagiri. Anandagiri is een van de naaste medewerkers van Bhagavan en reist de wereld rond om oneness blessing aan dikshagevers te geven en lezingen te geven die voor eenieder toegankelijk zijn. Ananadagiri komt in oktober naar Nederland. Zijn lezing ging over de vier fasen die een mens in het ideale geval zal doorlopen in het leven. De eerste fase wordt brahmachari genoemd en is de leerfase van de mens. Deze ligt tussen de geboorte en het 25e jaar. Daarna gaan de meeste mensen over naar de toestand van grihasta, de fase waarin het bewustzijn zich uitbreidt tot de familie. Men wordt huisvader of huismoeder. Men leeft niet meer alleen voor zichzelf, maar werkt voor het gezin en deelt alles met de partner en de kinderen. In fase drie, die van vanaprastha, gaat het hart zich verder ontwikkelen en men aanvaart verantwoordelijkheid ook voor mensen buiten de familie. Men gaat zieken en stervenden verzorgen, men wordt werkgever waardoor men anderen in staat stelt in hun levensonderhoud te voorzien, men wordt spiritueel leraar enz. In fase vier, die van sannyasa, is er geen onderscheid meer tussen jou en de ander, heel de wereld is je Zelf.

De dinsdag begon met een heel speciale ontmoeting. Toen ik ons slaapgebouw verliet waren mijn overleden ouders bij mij. Ze wandelden met mij mee en waren aanwezig bij het zingen van bhadjans (spirituele liederen die vaak honderden jaren oud zijn) in de meditatiehal. Ze waren bij me tijdens lezingen, in de eetzaal en op onze slaapzaal. Ze hebben een jonge uitstraling en zijn gelukkig. Ze begeleidden me tijdens het proces waar ik doorheen ging en vele andere overledenen, die ik af en toe diksha geef, waren op de achtergrond aanwezig en steunden mij. Ieder mens is ingebed in een zichtbare en onzichtbare wereld. Later op de dag begreep ik waarom ze bij me waren. Om 16.45 uur reden we naar het tempelcomplex voor het ontvangen van Oneness Blessing (diksha) via de Srimurti (de foto van Amma en Bhagavan die van spirituele energie is voorzien). Een voor een raakten we de foto met onze handen aan. Er vloeide een stroom van subtiele liefdevolle energie door mijn hele lichamen en ik moest huilen van ontroering om de schoonheid van de ervaring. Ik begreep nu ook de aanwezigheid van mijn vader en moeder. Kreukels in onze relatie werden door Amma en Bhagavan rechtgestreken, zodat we alle drie verder kunnen groeien. Ik begreep dat het “plaatje” dat ik van hen in mijn hoofd had niet meer klopte. Mijn vader is niet meer 47 jaar, maar 22. Mijn moeder is niet meer 86 jaar en krom van de reuma en osteoporose, maar jong en vitaal. Alles is goed zoals het is. Na het avondeten hadden we weer onze dagelijkse bijeenkomst met onze dasa (gids) Sujay om te bidden voor elkaar.

Woensdag 7 maart, de verjaardag van Bhagavan. De dag begon met een lezing van Sujay. Vol humor maakte hij ons duidelijk dat spiritualiteit te maken heeft met het leven van alle dag. Grote spirituele ervaringen zijn mooi om te ervaren, maar niet belangrijk. Waar het om gaat dat het leven in liefde en geluk geleefd wordt. Aan het einde van de lezing werd de verjaardagsboodschap van Bhagavan voorgelezen. Daarna kregen we een speciale afstandsdiksha in verband met de verjaardag van Bhagavan. Ik zonk diep in mijzelf weg en zag dat de ruimte, die ik met gesloten ogen kon waarnemen, steeds meer werd gevuld met bloemen en planten. Toen de ruimte daarmee ongeveer half gevuld was, werd de rest ingenomen door steeds meer hemelse figuren in lange gewaden, die in diepe stilte kwamen en aanwezig waren. Lange tijd bleef ik bij dit schouwspel aanwezig. Om 11 uur vervolgde Sujay zijn lezing. Alles wat we voor waar houden en geloven is slechts een concept, een idee. Verkeersregels zijn een concept, geloofsovertuigingen en politieke overtuigingen zijn concepten, het idee dat ik Anton ben is een concept. Alle concepten kunnen worden vervangen door andere concepten. Ideeën zijn nodig omdat de maatschappij er door geordend wordt. Sommige ideeën zijn nutteloos omdat ze hun functie verloren hebben. Vrijheid betekent niet dat ideeën moeten worden afgeschaft, of dat je ze niet meer zou moeten naleven, vrijheid is zien dat het slechts concepten zijn, die door andere ideeën kunnen worden vervangen. Om 16.30 uur kwamen drie Cosmic Beings, twee vrouwen (voor de vrouwen) en een man (voor de mannen), om ons een nieuwe diksha te geven die onvoorwaardelijke liefde in je wakker maakt. De mensen in onze groep zijn de eerste niet-Indiërs die deze oneness blessing kregen en ik was de eerste die hem ontving. Ik werd minuten lang omhelst en geknuffeld door een Cosmic Being die in een toestand van diepe extase was. We stonden allebei te schateren van het lachen. Nadat ik weer op mijn plekje was gaan zitten ging het schateren wel een uur lang door. Als ik naar het portret van Bhagavan keek, met zijn lachende gezicht, dan moest ik onbedaarlijk lachen. Sloot ik mijn ogen, dan zag ik het beeld van de Cosmic Being, dat veranderde in een schaterende Bhagavan en mijn lachen ging al maar door. Na een uur ebde de lachbui weg en deed mijn lichaam overal pijn. Die avond vierden we de verjaardag van Bhagavan met gezang en optredens van artiesten die in de verschillende groepen op de campus aanwezig waren. De gebouwen waren met slierten van kleine lampjes verlicht en er was volop taart.

De donderdag begon met een meditatie op het kruinchakra, waarna we afstandsdiksha kregen. Ik zonk weg in een toestand van “Wakker zijn, zonder gedachten” Na het ontbijt hebben mijn oude schoolvriend Peter en ik elkaar innig omhelst. De dikshaliefde stroomde volop. Peter en ik hebben in dezelfde klas van de lagere school gezeten. We speelden vaak bij elkaar thuis en beleefden samen veel avonturen door Schiedam onveilig te maken. Na de lagere school zijn we elkaar kwijt geraakt, onder andere doordat we ieder naar een andere vervolgschool gingen. Na vele jaren kwamen we elkaar weer tegen en bleken we allebei TM-Leraar te zijn geworden. Doordat Peter naar het buitenland verhuisde, was het contact weer verbroken en nu kwamen we elkaar weer tegen als dikshagever in dezelfde 10-dagencursus. Onze levens vertonen ook op andere gebieden een verbluffende overeenkomst. Ik ervaar dit als een van de mysteriën in mijn leven, een vriend die met mij een parallelle ontwikkeling heeft doorgemaakt. Soms raken onze levens elkaar even en dan weer verdwijnen we in de mist die moeder natuur rond ons optrekt. Overdag werden verschillende lezingen gehouden en een Koreaanse film vertoond over een oma die gedurende enkele weken haar irritant verwende kleinzoon bij haar in huis had. Wat zij ook deed, het joch was nooit tevreden en liet dat duidelijk merken. De oma was een voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde en behandelde haar kleinkind vol respect en mededogen, ondanks zijn onhebbelijk gedrag. Na drie weken bleek, dat iets van de liefde van de oma was overgesprongen op de jongen. Bij zijn afscheid was er een spoor van menszijn in hem geboren. Om 18.30 kregen we van een vrouwelijke Cosmic Being oneness blessing, een afstandsdiksha waarbij we onze handen op een speciale manier moesten samenvouwen. Eerst werd mijn voorhoofdchakra duidelijk voelbaar, waarna mijn kruinchakra begon te steken en te jeuken. Ik zakte weg in een toestand van diepe stilte en ruimte, waarbij het bewustzijn alleen op een zeer subtiel niveau aanwezig bleef. Ik zag veel prachtige kleuren en vage figuren. Na het uitliggen wandelde ik met onvaste benen naar de eetzaal en later aan de arm van Sujay naar ons woonblok.

Vrijdag om 7.30 uur waren we op het tempelcomplex voor de oneness blessing via de Srimurti van Amma en Bhagavan. Toen ik op de foto de voeten van Amma en Bhagavan aanraakte voelde ik weer die stroom van subtiele liefde stromen. Op het moment dat ik de handen van Amma aanraakte en mijn ogen sloot, verscheen ze voor me. Ze was heel groot en ik wist niet goed of ze in me was of buiten me. Het beeld van Amma veranderde in dat van de godin Durga en later in dat van de godin Kali. Op een zeker moment wist ik niet meer of ik naar Amma, naar Durga of naar Kali keek. Later besefte ik dat de Goddelijke Moeder vele gezichten en vormen heeft. Na de plechtigheid omhelsden Peter en ik elkaar weer vol van gelukzaligheid. Twee oude mannen die dit in hun stoutste jongensdromen niet hadden kunnen bedenken. Om 16.00 uur kregen we weer diksha van onze schaterende Cosmic Being, maar deze keer werd de energie op afstand overgedragen. We moesten onze handen weer op een speciale manier gevouwen houden. Mijn voorhoofdchakra en kruinchakra lieten zich weer voelen en ik verzonk in een diepe stilte, waarin Patanjali’s vliegsutra (van het yogisch vliegen, het zogenaamde hoppen) spontaan in mij opkwam en ook de zin “Kundalini haro hanam”, uit de chakrameditatie. Mijn ogen knepen samen, mijn neus ging heen en weer bewegen, mijn lichaam begon te schudden en een snelle pranayama (ademhalingstechniek uit de yoga) kwam spontaan op gang. Na 1 à 2 minuten werd de ademhaling weer rustig, waarna de hele cyclus weer opnieuw begon. Dit ging ongeveer 25 minuten door. Na de bijeenkomst heb ik op de campus lopen wandelen om na te genieten van de rust en stilte in mij. Als ik naar de ondergaande zon keek werd mijn zonnevlecht warm. Toen begreep ik waarom die plek “zonnevlecht” wordt genoemd. In de avond was er een lezing door Srinivas over “Het doel van het leven”. Het leven heeft geen doel, het is zoals het is. Alle verwachtingen die wij hebben en alle leringen die we naleven zijn niet meer dan “plaatjes” in ons hoofd, die ons afhouden van de ervaring van het NU. Al die gedachten die je hebt, al die geweldige kennis die je meent te bezitten houden je gevangen in het web van denken, waardoor je de werkelijkheid niet kunt ervaren. Daarom zegt de meester aan het begin van dit verhaal op al de vragen van de leerling; “Don’t know”, dat wil zeggen; “De wekelijkheid kun je niet in woorden vatten, die ligt voorbij het denkproces”. Verlichting is eten als je eet, lopen als je loopt, kijken terwijl je kijkt. De meeste mensen zitten vol gedachten die ze afhouden van het ervaren van het leven zoals het is.

Op zaterdag begonnen we de dag met onze tweede homa, ter voorbereiding op een speciale diksha die we zouden krijgen van Samadarshini. Er was in mij een diepe stilte en een gevoel van overweldigende dankbaarheid. Om 10.50 uur waren we in de meditatiehal voor het ontvangen van de diksha. Toen Samadarshini binnen kwam, kreeg ik een glimlach van haar en voelde ik weer de warmte in mijn hartstreek. Na een lichtceremonie ging ze zitten en keek ieder van ons even aan. Toen ze mij aankeek kreeg ik mijn tweede glimlach en voelde ik weer de warmte in mijn hartchakra. Daarna gaf ze afstandsdiksha, waarbij we onze handen weer op een speciale manier moesten vouwen. Ik zonk langzaam weg is de grote ruimte die in mijzelf bestaat, een ruimte die is gevuld met massieve stilte. Na een klein half uur vertrok Samadarshini en in het voorbij gaan kreeg ik mijn derde glimlach met hetzelfde hartverwarmende effect. Even verderop werd een dame van diep in de tachtig door haar omhelst. Ik heb 1,5 uur op de grond gelegen in diepe stilte, geluk en vrede. Toen de meditatiehal bijna verlaten was ben ik voor de foto’s van Amma en Bhagavan gaan zitten, bijna zonder gedachten, in een toestand van; “Alles is zoals het is, alles is perfectie” Ik was er alleen maar. Om 16.30 zijn we gaan wandelen in de bergen.

Zondag 11 maart 2007. Vanmorgen hebben we elkaar in groepjes van vijf diksha gegeven. Het was weer een prachtige ervaring o.a. van “Getuige zijn”(een proces waarbij je meer de waarnemer dan de doener bent). Ik kon Amma en Bhagavan weer waarnemen. Dan weer was Amma meer op de voorgrond en dan weer Bhagavan. Ik begin Amma steeds meer te ervaren als de Goddelijke Moeder. De bijeenkomst met Srinivas om 11.00 uur was bedoeld om vragen te stellen over het geven van oneness blessing. Hij beantwoordde onze vragen en vertelde vele verhalen die gebeuren met de Srimurti. Zo is er een man in India die het portret van Amma en Bhagavan in zijn huis heeft staan. Uit dat portret stroomt water, dat wordt opgevangen en onder de mensen wordt verdeeld, waardoor vele wonderen, zoals genezingen, gebeuren. In India is het verboden om in het openbaar wonderen te doen en omdat het huis van onze man iedere dag door honderden mensen werd omringd, kwam te politie om hem te sommeren daarmee op te houden. De man vroeg in zijn gebeden aan Bhagavan wat hij moest doen en s’nachts in een droom vertelde Bhagavan dat hij moest zeggen dat het niet zijn schuld was, maar dat het portret van Bhagavan die wonderen deed en dat ze dus de foto maar moesten arresteren. De volgende dag kwam de politie weer en de man deed wat Bhagavan hem had geadviseerd, waarop de politie hem verder met rust liet. Om 16.30 uur hebben we een bezoek aan de tempel gebracht en hebben we zitten mediteren in de ruimte waar straks 8000 Cosmic Being hun meditatieprogramma zullen doen. Tijdens de meditatie werd mijn kruinchakra weer erg actief en stroomde de kundalini-energie vanuit mijn voetzolen tot in mijn kruin. Daarbij ontstond weer dezelfde sensatie als enkele dagen geleden; het samenknijpen van de ogen, het bewegen van de neus, het schudden van het lichaam en de snelle ademhaling. Na het bezoek aan de tempel zijn we weer naar de zaal met de foto’s van Amma en Bhagavan gegaan. Tijdens de oneness blessing was ik weer één met Amma. Ze was buiten me en in me.

Maandag hebben we eerst darshan ontvangen van Amma en later op de dag van Bhagavan. Om 9.30 uur waren we op het tempelcomplex en zaten we in een zaal te wachten op de komst van Amma. Amma kwam binnen, ging zitten en zegende ons met diksha-energie. We hebben gezongen, voor onze voorouders gebeden en vele malen van haar diksha ontvangen. In mij was veel fysieke warmte en een diepe stilte. Na deze bijeenkomst was er ontbijt en daarna een lezing over de factoren die lijden in je leven genereren, maar ook over de vier maatregelen die je kunt nemen om je leven te veranderen. Deze vier maatregelen zijn: 1. Accepteer jezelf zoals je bent. Ieder mens is volmaakt zoals hij op dit moment is. 2. Vergeef de ander de fouten die je in hem meent te kunnen ontdekken. 3 Gebed, vraag aan God, in al je overgave, om verandering van je situatie. 4 Diksha. Diksha doet je hart open bloeien waardoor de bovenstaande 3 maatregelen zich gemakkelijk realiseren, met als gevolg dat het leven voor je kan veranderen. Om 16.00 uur ontvingen we van Sujay een bijzondere diksha die als doel heeft seva in ons te doen ontwaken. Er zijn drie soorten seva (dienstbaarheid) namelijk 1 dienstbaarheid die je als kind krijgt aangeleerd en dan een gewoonte wordt. 2 Dienstbaarheid die ontstaat vanuit een gevoel van liefde. 3 Dienstbaarheid doordat je door God daartoe wordt aangezet. Deze laatste vorm van seva wordt, door de diksha die we van Suray kregen, in ons wakker gemaakt. Je gaat op een natuurlijke wijze helpen, daar waar God je in beweging zet. Ik zag veel kleuren tijdens de diksha, voelde mijn voorhoofdchakra erg, moest lachen in de omhelzing met Sujay en verzonk in een diepe stilte “Into great Silence” Om 18.00 uur was er darshan met Bhagavan. Wat een genade om een half uurtje in stilte bij hem te zitten. Hij draagt zijn energie op je over en ik belandde in een toestand van geluk en stilte. Het is een goede vriend, die ik al vele levens ken. Na het eten, in de meditatieruimte heb ik nog een tijdje met Peter zitten praten over onze kindertijd. Het was de laatste bijeenkomst van de cursus en met veel geknuffel en omhelzingen hebben we afscheid van elkaar genomen.

Op dinsdag is de mannengroep nog een uurtje bij elkaar geweest met Sujay en heeft hij vele vragen beantwoord over het ontwaken van Kundalini (de spirituele energie die bij het staartbeen ligt opgeslagen en die, als hij wakker wordt, zich in de richting van de kruin gaat verplaatsen) en over de problemen die daarbij kunnen ontstaan. Het is goed om Kundalini op een zachte manier wakker te maken. Wanneer het Kundalini-ontwaken te snel gaat, kan dat allerlei problemen met zich meebrengen, omdat blokkades worden doorbroken en emoties worden meegesleurd.

Na deze bijeenkomst zijn we in de bus gestapt. Ik ben 1,5 dag naar een dorpje aan zee gegaan en woensdagavond om 10 uur zijn we naar Chennai Airport gereisd, voor onze reis naar Nederland. Om 1.50 uur in de nacht stegen we op en tijdens onze vlucht herinnerde ik een verhaal dat Shrinivas ons vertelde. Het verhaal wil ons leren niet in een ivoren toren te leven, maar het leven, met al zijn spirituele kanten, te leven in vrijheid.

Rond het jaar 800 leefde er in India een grote Vedische geleerde, die Shankara heette. Veel teksten van Shankara zijn bewaard gebleven en er zijn veel verhalen rond zijn persoon in India ontstaan. Zo zou Shankara een ontmoeting hebben gehad met een papegaai, die werkelijk de hele Veda uit zijn hoofd kende en ook alle interpretaties die in de loop der eeuwen over de Veda waren verschenen. Iedere vraag die aan het dier werd gesteld, werd gevolgd door een perfect antwoord. De papegaai woonde in een Gouden kooi en leidde een vroom en teruggetrokken bestaan. Toen Shankara de geleerde vogel ontmoette was zijn eerste vraag hoe hij aan zijn onvoorstelbare kennis was gekomen. De papegaai antwoordde: Oh wijze yogi, ik zal U mijn geheim toevertrouwen. Ik eet alleen maar chilipepers, waardoor ik dit vermogen heb gekregen. Het is weliswaar een harde, gepeperde, sadhana (spirituele oefening) die ik doe, maar ik heb daardoor deze kennis gekregen en als gevolg daarvan woon ik in deze gouden kooi. Shankara was inderdaad een wijs mens en vroeg aan de papegaai; Zou je niet eens een lekkere druif lusten, iets dat het natuurlijke voedsel van een papegaai is. De papegaai antwoordde: “Oh grote meester, verleidt me niet daartoe, het zou mijn spirituele routine schaden”. Shankara echter wist de papegaai over te halen om één druif te eten en toen hij deze druif op had volgden er weldra meer. Toen de papegaai zijn buikje had rond gegeten vroeg Shankara; “Zou je het niet prettig vinden om eens wat rond te vliegen, het leven in die gouden kooi moet toch zijn beperkingen kennen. Dat is wel zo, antwoordde de papegaai, maar het behoort tot mijn status van Vedische Vogel dat ik mijn leven in deze kooi slijt. Shankara nam de gouden kooi op en plaatste hem op de top van een berg. Hij zei tegen de papegaai; “Kijk toch eens rond en zie wat er vanuit de lucht te genieten valt. Zal ik het deurtje van de kooi even open maken zodat je, al is het maar voor even, wat rond kunt vliegen?” De papegaai protesteerde weer, maar liet zich opnieuw verleiden. Hij kwam uit zijn kooi, vloog naar de vrijheid en keerde nooit meer terug.

Ik keek uit het raampje van het vliegtuig en zag aan de horizon het licht van de opkomende zon, die er lang over deed om zijn stralen aan de aarde toe te vertrouwen. Het vliegtuig vloog met de beweging van de zon mee, maar de zon haalde het langzaam in. Onder mij waren besneeuwde bergtoppen te zien en het landschap schoof traag onder ons door. Het was een beeld van overweldigende schoonheid en ik begreep waarom in het scheppingsverhaal van de bijbel staat; “En God zag dat het goed was”

Donderdag 15 maart ben ik in Nederland teruggekeerd. Even terug in Nederland om dan weer de volgende reis naar huis te maken.

Anton Blok.

Boodschap van Amma Bhagavan voor “De Dag van de Relaties” 2007

Indien mensen de kunst zouden leren, om elkaar zonder oordeel te ervaren, dan zou een groot aantal gezinnen intact blijven. Het is ook zo, dat als gezinnen uit elkaar vallen dit bijdraagt aan het uiteen vallen van de maatschappij zelf. Uit elkaar gaan is vaak de gemakkelijkste optie, maar zeker geen ideale oplossing. We moeten onze uiterste best doen om gezinnen bij elkaar te houden, wat inhoud dat mensen de kunst moeten leren om elkaar zonder oordeel te ervaren, en vreugde te beleven aan hun relatie. Als gezinnen uit elkaar vallen, dan heeft dat een vernietigende uitwerking op het individu, omdat hij of zij de liefde van de moeder, of de aandacht van de vader zal missen, maar ook de zorg en de veiligheid die het gezin kan bieden.

Als eenzaamheid en pijn ondragelijk worden, zoeken mensen ongezonde en verloederende vormen om aan hun ellende te ontsnappen. Zo iemand zal er uiteindelijk toe bijdragen dat de maatschappij zelf uit elkaar valt.

Als, aan de andere kant, je de kunst leert om elkaar zonder oordeel te ervaren, hoe verschillend de ander is ten opzichte van jouw verwachtingen, dan zal dit voedend werken op je relatie en deze zal opwindend voor je worden. De ander zonder oordeel ervaren zal je ook leren om jezelf oordeelloos te aanvaarden en dit zal zich uiteindelijk uitstrekken tot het leven zelf.

Ieder argeloos ervaren is bliss, gelukzaligheid.

Brief van Don Alejandro Oxlaj

Datum: 11 mei 2007

Van:
Don Alejandro Oxlaj, Guatemala de la Asuncion.

Het is de taak van Don Alejandro om op te treden als de belangrijkste bewaarder van de leringen, inzichten en de voorspellingen van de Maya’s. Hij staat aan het hoofd van The National Council of Elders of Guatemala, is dagbewaarder van de Mayakalender (iemand die bijhoudt welke dag het is), hij vertegenwoordigt de 13e generatie van de Quiche Maya hogepriesters in zijn familie en is een Grand Elder van de Continentale Raad van Ouderen en Spirituele Gidsen van het Amerikaanse werelddeel. Hij geeft ook in de hele wereld veel lezingen over de Mayacultuur.

Don Alejandro geeft aan ons zijn tijdloze boodschap, een oproep tot actie, een oproep om samen te komen en één te zijn. Don Alejandro Hill zal een heilig vuuroffer van de Maya’s uitvoeren in Guatemala, en zal zich aansluiten bij de duizenden mensen over de aarde gedurende de Viering van de Doorbraak.

“Broeders en Zusters die alle kleuren verenigen, die hun handen gespreid zullen houden over de aarde op 22 mei 2007, laten we nadenken, laten we ieder op onze eigen manier mediteren, in onze eigen taal, in overeenstemming met onze eigen cultuur of religie, omdat er maar één zon is die op ons schijnt zonder onderscheid, omdat er maar één soort lucht is die we inademen en die ons leven geeft, omdat er maar één soort water is dat we drinken waaruit het bloed in onze aderen ontstaat en dat leven geeft aan Moeder Aarde. Zij voedt ons, zij omarmt ons. Broeders en Zusters van alle kleuren, samen verenigd in overpeinzing om aan bestuurders, politici, en zakenmensen, kortom aan mensen die over macht beschikken, duidelijk te maken, dat er geen oorlogen meer mogen zijn, geen smerige bommen, geen dood en verderf. Met zijn allen kunnen we het verschil maken.”

Beste Broeders Jozeph en Carl (Giove en Calleman)

Uit naam van het Hart van de Hemelen en het Hart van de Aarde, groet ik jullie. Uit naam van de Maya National Councel of Elders, Spirituele Gidsen van Guatemala, richten we de volgende boodschap aan jullie die bestemd is voor jullie grote onweerstaanbare familie verspreid over de hele wereld.

De geest van het Land van de Maya’s en de geest van Moeder Aarde doen ons uitzien naar banden van vriendschap met alle mensen op de wereld. De Mayavoorspellingen zeggen ons: “We zullen elkaar ontmoeten, omdat we zijn als de vingers van één hand”. We zijn allemaal kinderen van de aarde, we zijn als verschillend gekleurde bloemen in de tuin van onze Schepper, verschillend van vorm, van afmeting, van geur. We spreken verschillende talen, en ieder van ons bidt of mediteert op zijn eigen wijze tot dezelfde Schepper, die verschillende namen heeft overeenkomstig de cultuur waarin we leven.

Wij hopen dat deze oproep alle instellingen zal bereiken, instellingen zowel op het gebied van de overheid alsook die in de publieke sector, landeigenaren, wetenschappers en alle mensen over de wereld. Broeders en zusters, meer dan 500 jaar heeft er voor het aangezicht van Moeder Aarde een vernietiging van leven voorgedaan. Een vernietiging van mensen, een vernietiging van onze broeders de dieren en eeuwenoude bomen, en dit alles met een steeds toenemende snelheid. De ouderen van the National Council of Elders and Spiritual Guides of Guatemala zijn de bewaarders van mystieke en eeuwenoude kennis. Zoals vogels onvermoeibaar kunnen vliegen, zo is hun leven er op gericht om te zien hoe de voorspellingen vervuld zullen worden. We willen alle mensen op aarde en alle regeringen ervan bewust maken, hen laten analyseren en nadenken over wat de situatie van onze planeet is op dit moment. Laten we beginnen bij de herinnering aan het paradijs dat het Amerikaanse continent 500 jaar geleden was. Maagdelijke bossen, gebieden met prachtige dieren, gebieden met een onvoorstelbare variëteit aan kleurrijke vogels die in vrijheid rondvlogen. Zij verschaften aan een ieder voedsel. Er was een overvloed aan zuiver water, en de mensen leefden volgens hun eigen tradities. Zij beschermden hun eigen cultuur en onderhielden de schoonheid van Moeder Aarde. Onze voorvaders werden meer dan 100 jaar oud, vrij van virussen en ziekten. Zij waren vol respect voor de wetten van onze Schepper en gehoorzaamden daaraan.

Laten we nu eens kijken naar onze huidige tijd. We genieten van de technologische vooruitgang, uitvindingen maken het leven van alledag gemakkelijker voor ons. We maken er allemaal gebruik van, maar de negatieve kant ervan is dat we onze bossen vernietigen, en bijdragen aan de vervuiling van onze planeet. Rivieren drogen uit, en het water wordt meer en meer vervuild. Onze gewassen worden besmet met ziekten, terwijl ziekten ook onze dieren doden. We worden bedreigd door besmettelijke ziektes en niet te genezen kwalen die in het verleden onbekend waren. Ongemeen schadelijk is het gebruik van chemicaliën, van bestrijdingsmiddelen, en van genetisch gemanipuleerde zaden. En het ergste dat gebeurt in onze tijd is het uitvoeren van kernproeven, het testen van atoombommen en een groot deel van het oorlogstuig. De oorlog op zich is een steriliserende en dodende factor voor de planeet Aarde en tast iedere vorm van leven aan. Veel mensen zijn dakloos, kinderen bedelen op straat, en anderen komen in de prostitutie terecht. Roofdieren rukken op. Overleden mensen worden dagelijks op straat aangetroffen, ontvoeringen, afpersing, schietpartijen op school, ouders die hun kinderen doden, kinderen die kinderen doden, ouders die hun eigen kinderen verkrachten. Dit alles is een direct gevolg van de vervuiling. Er is geen respect, geen respect voor het leven. Autoriteiten zijn omkoopbaar, en het justitiële apparaat is corrupt.

Laten we nu eens naar de toekomst kijken. Wij, de traditionele Maya ouderen en al de inheemse mensen op de wereld, denken na over de toekomst. We denken niet alleen maar voor vandaag, het heden, maar we denken ook voor morgen, voor onze kinderen, kleinkinderen en toekomstige generaties. We zien dat er een donkere schaduw opdoemt, een schaduw die een heleboel kwaad zal aanrichten. Het is de grote vervuiling. Dit alles is een gevolg van wat de mens veroorzaakt heeft. We graven ons eigen graf. Oorlogen worden gevoerd in andere landen, en men doet het voorkomen dat het ter wille van de vrijheid is, maar het resultaat is nog meer slavernij. Men zegt dat het nieuwe ontwikkelingen in gang zal zetten, maar het resultaat is meer honger in de onderontwikkelde landen. Als we op deze manier doorgaan, dan zal er een tijd komen dat er geen soldaten meer voor handen zijn om de bataljons te vormen. The Maya National Council of Elders van Guatemala vraagt aan alle landen van de wereld, aan hun regeringen en bestuurders, om aan de vervuiling een halt toe te roepen en aan grote en kleine ondernemingen te vragen alternatieve technologieën te ontwikkelen. We willen op geen enkele wijze een volgende oorlog, nog meer doden, nog meer nucleaire proeven, nog meer chemicaliën, want het opwarmen van onze planeet is niet te dragen voor Moeder Aarde. Als we ons gedrag op enig moment niet zullen veranderen, dan zal ze terug slaan met als gevolg dat miljoenen levens verloren zullen gaan.

Onze Schepper schiep ons hier, op het oppervlak van de aarde, om hem te eren en te aanbidden, om elkaar lief te hebben en met respect elkaar te behandelen. We zijn allemaal gelijkwaardig, we zijn als bloemen op deze aarde, van verschillend formaat, van verschillende kleuren, met verschillende liederen, levend in verschillende sferen, maar we zien allemaal op tegen onze Schepper, we eren hem met verschillende dansen, met verschillende muziek, met verschillende ceremonies. Allemaal smeken we tot hem, wij zijn immers zijn kinderen, hij is de Schepper van alles dat bestaat, van alles dat we kunnen zien, en van alles dat voorbij het vermogen van onze zintuigen ligt. Hij heeft ons het leven gegeven met de intelligentie om het juiste te doen. Broeders en Zusters die alle kleuren verenigen, die hun handen gespreid zullen houden over de aarde op 22 mei 2007, laten we nadenken, laten we ieder op onze eigen manier mediteren, in onze eigen taal, in overeenstemming met onze eigen cultuur of religie, omdat er maar één zon is die op ons schijnt zonder onderscheid, omdat er maar één soort lucht is die we inademen en die ons leven geeft, omdat er maar één soort water is dat we drinken waaruit het bloed in onze aderen ontstaat en dat leven geeft aan Moeder Aarde. Zij voedt ons, zij omarmt ons. Broeders en Zusters van alle kleuren, samen verenigd in overpeinzing om aan bestuurders, politici, en zakenmensen, kortom aan mensen die over macht beschikken, duidelijk te maken, dat er geen oorlogen meer mogen zijn, geen smerige bommen, geen dood en verderf. Met zijn allen kunnen we het verschil maken.”

Op 22 mei is het 5 Ajpu, de dag van Grootvader Zon, hij schijnt op ons in gelijke mate, hij kent geen onderscheid, hij dwaalt niet af van zijn pad, hij loopt niet vóór of achter. Hij geeft ons warmte, hij geeft ons leven. Eén zon, één soort lucht om te ademen, één soort water om te drinken, één Moeder Aarde. Op 22 mei is het de dag van Grootvader Zon, van Grootmoeder Maan.

De Mayavoorspellingen zeggen: “Sta op, laat iedereen opstaan, geen enkele groep zal worden achtergelaten, tezamen zullen we opnieuw de plaats zien vanwaar we ooit zijn gekomen”.

Alejandro Cirilo Perez Oxlaj – Wandering Wolf (Zwervende Wolf)
Grand Elder of the National Council of Elders Mayas,
Xincas and Garifunas of Guatemala.

Vertaling uit het boek: "Amma, The Divine Mother".

Cursist: Amma, Ik wil heel erg graag een hoge staat van bewustzijn bereiken. Ik voel me beroerd en vermoeid door de negatieve gedachten die op dit moment in mijn bewustzijn rondspoken.

Amma: Een hoge staat van bewustzijn is niet noodzakelijker wijs vrij van negatieve gedachten. Wat jij negatief noemt is gewoon een onderdeel van het bestaan. Geen enkele hoeveelheid spirituele oefeningen is in staat de stroom van negatieve gedachten te stoppen. Aangezien het menselijk lichaam, de geest en het hele systeem ontworpen zijn om te overleven, is angst een onderdeel van het menselijke bestaan. Uiteindelijk wordt elke vorm van negativiteit uit angst geboren.

Cursist: Amma, betekent dat, dat zelfs een verlicht persoon negativiteit en angst ervaart?

Amma: Iemand die verlicht is heeft ook negatieve gedachten. Het verschil is dat jij er in verstrikt raakt en een verlicht meester niet. In een verlicht iemand is er geen “persoon” aanwezig die de gedachten bezit. Vandaar dat negatieve gedachten enorm zijn gereduceerd in iemand die verlicht is.

Cursist: En hoe zit het dan met angst Amma?

Amma: Verlichte mensen ervaren zo af en toe ook angst, maar anders dan bij jou is die angst meer biologisch van aard. Verlichte mensen moeten óók fysiek zien te overleven, net als jij. Vandaar die fysieke angst. Zij ervaren echter nooit psychologisch angst.

Cursist 2: Amma, gedurende het proces dat ik hier onderging, kon ik zien dat mijn gedachten niet mijn gedachten zijn en dat mijn lichaam niet mijn lichaam is. Ik wil U daarvoor bedanken.

Amma: Zag je niet dat de toestand van jouw bewustzijn ook niet jouw toestand van bewustzijn is. Hij werd aan jou gegeven. Het is een genade en niet iets dat je bereikt hebt.

Een cursist: Amma, het aantal ontevreden mensen dat om raad vraagt groeit met de dag. Wat voor raad moeten wij hen geven?

Amma: Ontevredenheid komt voor bij succesvolle mensen alsook bij mensen die niet succesvol zijn. Maar er is een verschil tussen beide groepen. Bij de niet succesvolle mensen komt ontevredenheid voort uit psychologisch lijden, dat een gevolg is van angst, onzekerheid of frustratie. De succesvolle mens lijdt aan ontevredenheid omdat hij op zoek is naar een hogere zingeving in het leven.

De cursist: Maar Amma, wat is dan het pad dat voor beiden leidt naar bevrijding.

Amma: Degene die nog niet zijn levensdoel of het juiste werk heeft ontdekt, is vatbaar voor zinloze psychische activiteit. Vandaar dat hij zich moet beschermen door zich te focussen op zijn werk, hetgeen hem mogelijkerwijs kan leiden naar de toestand van ontwaken. Van de andere kant is het zo dat de succesvolle mens het pad van dienstbaarheid moet bewandelen om een vorm van ontwaken te ervaren.

Een andere cursist: Amma, ik verafschuw menselijk gezelschap, Ik houd van eenzaamheid.

Amma: Is het werkelijk voor je mogelijk om volledig onafhankelijk te zijn en alleen voor jezelf te leven? Dat is onmogelijk, omdat je afhankelijk bent van de mensen om je heen. Je bent afhankelijk van hen voor je overleven en voor je vreugde. Als je niet iemand hebt die om je geeft of iemand waarvan jij kunt houden, wat voor bezieling kan er dan plaatsvinden, wat is dan de zin van schoonheid en succes? Het zijn de mensen om ons heen die betekenis aan het bestaan geven. Alleen al door hun aanwezigheid wordt alles vibrerend, of het nu een tempel is, een huis of een instelling. Dat is de reden waarom materialistisch ingestelde mensen er van houden om vrienden te hebben en familieleden. Een zoeker naar waarheid hunkert ernaar gerealiseerde meesters te ontmoeten en mensen die ook op zoek zijn. Uiteindelijk is het ook God die zich verheugd in het gezelschap van zijn aanbidders.